vrijdag 26 augustus 2011

Because summerfestivals are supposed to be fun

Gent Jazz Festival in uitgesteld relais. Omdat het niet altijd kommer en kwel moet zijn als het over zomerfestivals gaat.

Gent Jazz Festival: vrijdag 15 juli

Agnes Obel
Absynthe Minded
Angus & Julia Stone

De voorgaande jaren waren we steeds op verlof met Gent Jazz of het vroegere Blue Note Festival. Ook dit jaar waren we grotendeels het land uit maar de eerste festivalweek waren we thuis. Hoog tijd om eens langs te gaan. Ok, het werd geen Jazz-dag, de werkagenda liet het jammer genoeg niet toe. Hopelijk volgend jaar beter, alhoewel ik dat ook al jaren over Jazz Middelheim zeg ook en ik er nog nooit geraakte. Maar hey, een affiche met Adnes Obel, Absynthe Minded en Angus & Julia Stone kon ons best bekoren.

Agnes Obel is een Scandinavisch, verlegen meisje. Wel degelijk meisje, ik kan haar niet anders beschrijven. Ze was bescheiden, naar eigen zeggen verkouden maar bovenal engelachtig mooi. Een mooie stem, eerder klassiek pianospel en een paar hele sterke songs waren voldoende om de tent warm te doen lopen.


Daarna was het aan thuisploeg (zoals zoveel andere West-Vlamingen die hart in hun hart sloten) Absynthe Minded. Het  optreden was goed, heel goed zelfs. Maar Agnes Obel en Angus & Julia Stone speelden beter en deden het optreden van de Belgische groep in mijn herinnering vergrijzen.


Het was opvallend hoeveel pubers, als ik de massa vijftien- en zestienjarigen zo mag noemen, die over het festivalterrein rondliepen. Het was duidelijk zij waren duidelijk gekomen voor Angus & Julia Stone. En zij hadden gelijk, begot. Broer en zus speelden de keet plat. De jongens riepen op Julia, de meisjes op Angus en werden van de nodige repliek bediend. Wij zagen de groep het jaar ervoor op het Main Square Festival, maar amai wat een vooruitgang had dit folky duo gemaakt. Echt hoedje af.  De songs stonden als een huis. De balans in de groep was indrukwekkend. Echt een knap en beklijvend optreden, ook voor de al wat oudere pubers.



De kinderkamermaan (mijn dochter wou er ook eentje) op de achtergrond als cliché voor het onschuldige meisje Julia Stone en de dromerige jongen Angus Stone. Maar ze geraken ermee weg! Ze hebben er alvast een fan bij.



Toch nog een noot van de redactie:
Naast het massaal aanwezige jonge volkje dat duidelijk met volle enthousiasme voor Angus & Julia Stone gekomen was er ook nog een opvallend ander soort publiek. Het was een stuk ouder. Een stuk bekakter ook. Het droeg hemdjes met streepjes en blazers, designer schoenen en dames met wel hele hoge hakjes. Ze hadden houwtouwtjes rond de nek met allerhande firmanamen op: VIP's  dus. Ze zaten op een dwars opgestelde tribune die ongeveer een derde van de plaats in de tent innam. Het zijwaarts kijken naar de optredens was duidelijk zeer vermoeiend want velen vielen in een diepe slaap, of zou het van de vele champagne is plastiek bekers geweest zijn? Ben ik nu arogant als ik me luidop afvraag wat zij op een festival komen zoeken? Of maken zij het redelijk prijzige Gent Jazz betaalbaarder?

woensdag 24 augustus 2011

Een gestolen 15 min in de zon.

De Belgische zomer wil maar niet op gang komen. De weide van Pukkelpop was nog niet goed en wel opgedroogd of Brussel en Halle dienden zich aan als nieuwe watersportgebieden.

Het gaat wel ver tegenwoordig. Ik zag onlangs volgende kop op een nieuwssites: "'Zwangere vrouwen worden ziek door gebrek aan zon". Het is te zot voor woorden, natuurlijk. Maar het geeft wel het algemene gevoel weer over wat mensen van deze zomer denken.

Wel omdat we geen zin hebben om ook te gaan klagen en zagen; gewoon het volgende.

Neem nu onderstaande foto.



Men neme een leuke stad. Dat mag gerust Bilbao zijn.
Liefst in een leuke omgeving. Bijvoorbeeld in het park van het Guggenheim museum aan de rivier  Nervión.
Met een terrasje. Liefst nog met een gezellige bar erbij.
Met een vrij tafeltje. Liefst met wat tapas en een verse sangria of Ricard.
Daar mag gerust iets te beleven vallen. Een Jazz bandje bijvoorbeeld. Zo eentje waar de gitarist een fantastische Gretch heeft.

Meer moet dat echt niet zijn. Echt niet!

zondag 21 augustus 2011

Pukkelpop 2011: The day after

Op het moment van het noodweer was ik de rust zelve. We wisten dat het lelijk ging onweren. We hadden de gitzwarte wolken zien naderen. Daarna kwamen de bruingele wolken. Dit was niet de eerste keer dat we windhoos meemaakten.

We hadden op voorhand reeds gezegd dat we de club zouden opzoeken. We hadden ook op voorhand gezegd dat de resto-tent een gemakkelijke prooi zou voor rukwinden. Helaas dat bleek ook zo. En toch?

We schuilden in de Club bij de eerste dikke regendruppels. Nog steeds was ik de rust zelve. Ook toen de Club lelijk begon te bewegen en C wat in paniek begon te geraken. Ook toen er meer en meer geschreeuw begon op te komen in de tent toen de videowall buieten Club naar beneden kwam . We stonden niet te ver van de randen. Dus dat was ok. Mocht de tent het begeven dan was het geen probleem om weg te vluchten. Ik was gewoon zeker  dat het ok was. Maar was dit ook zo?

Na de doortocht van de storm wachtten we tot het stopte met regenen. Nadien zijn we zoals zovelen anderen wezenloos gaan rondlopen door de modder en plassen.
En mochten we de ravage overschouwen.
We hebben nog een koffie gedronken. We hebben nog in de Marquee staan wachten op het volgende optreden. De instrumenten van James Blake werden opgesteld. Het concert ging niet door. Geen nood, we gingen even de auto controleren. Nadien kwamen we terug want, hey, ze zouden het optreden van de Foo Fighters wel laten doorgaan?

Of toch niet. We zijn uiteindelijk maar onverrichter zake huiswaarts gereden. Diep onder de indruk dat wel.


Het is maar achteraf; als je de beelden ziet op tv, in de kranten, op You Tube. Het is maar achteraf dat je de omvang van de ramp begint te beseffen. Natuurlijk dat er geen optredens meer konden plaatsvinden. Natuurlijk dat het festival werd afgelast.

Tegelijkertijd met dat besef komen ook de vragen. Wat als we in de Chateau waren gaan schuilen? Wat als we vroeger waren opgesplitst? Wat als je uren achter de andere moest lopen zoeken? Wat als toch één van ons twee? Wat als we alletwee? Wat zeg je de kinderen dan? Wat als kinderen er ook waren geweest? Een paar weken terug waren ze mee naar Dranouter en daar staat het vol tenten. Daar waren zij  in andere tenten als wij. daar hebben ze vrij rondgelopen.

Wat als....?


 Ik hoop dat Pukkelpop volgend jaar opnieuw doorgaat. Ik hoop dat al die mensen opnieuw komen. Ik hoop dat het dan schitterend weer wordt. Ik hoop dat het festival dan weer een groots feest wordt! Want zo zou een festival moeten zijn. Een feest van muziek. Een feest van de jeugd(igheid)! En geen treurniswekkend onderwerp bij de bakker en Terzake. Geen ocharme onderwerp van meelevende oude mensen op straat van het is toch erg hé.
 
Volgend jaar dus. Een nieuwe pukkelpop. Ik ga...

vrijdag 19 augustus 2011

Hoe muzieksmaak je hachje kan redden!

Pukkelpop 2011, Kiewit. Donderdag 18 augustus.

De vele inkt die er nog over zal vloeien zal gitzwart zijn. De lucht boven het festival zag op zeker moment gitzwart. De herinneringen en gevoelens achteraf zullenbij velen ook gitzwart zijn.


Wat begon als een muziekfeest in volle zon op (eindelijk) een zomerse dag in volle verwachting van enkele topartiesten ontaarde op 10 min (!) in een doomdag.



Ook wij hadden maanden uitgekeken naar het festival. Eindelijk Foo Fighters zien op de Main Stage. Daarna de Fleet Foxes in de Marquee. Ons programma lag vast. Wisten wij veel dat het er nooit zou van komen. Miles Kane gevolgd Anna Calvi in de Club, en hier zouden we even opslitsen. C zou naar de Marquee daan voor James Blake. Daarna Kurt Vile & The Violators in de Chateau.


We waren wat later aangekomen. We hadden voor de bomenrij wat in de schaduw liggen luieren en ondertussen met een half oor naar Skunk Anansie zitten luisteren. We wisten dat er onweer op komst was. We zagen de zwarten grijze en bruine wolken afkomen.


We gingen bij de de eerste druppels naar de Club. Daar kwamen de groepen die we de volgende uren wilden beluisteren. Het is er nooit van gekomen. Vanuit de Club zagen we de wei en het festival weggevaagd worden. Ook de Club tent bleef ternauwernood staan. Even was er paniek. Maar we zagen de resto-tent, een videowall en de Chateau tegen de vlakte gaan.

Voor hetzelfde geld hadden we in de Chateau staan schuilen ...

De volgende uren liepen we zoals tienduizenden andere festivalgangers wat verweesd rond in de modder en waterpartijen. Tot de omvang van het drama stilletjes aan begon door te sijpelen. We zijn dan maar doorgegaan. Ook buiten was het complete chaos. Surrealistisch.

Dit is echt wel het einde van een zomer die nooit begon. Nu rest er enkel droefheid, intrieste droefheid.

zondag 14 augustus 2011

Cactusfestival in uitgesteld relais welteverstaan

Wegens te druk en op reis was dit verslagje wat in het vergeethoekje blijven liggen.


Het leuke aan Cactus is natuurlijk in de eerste plaats dat het een thuismatch is. We stappen thuis op de fiets en 10 tellen later zijn aan de festivalweide.

Nu eigenlijk mogen we het woord festivalweide niet gebruiken, daarmee zouden we afbreuk doen aan de prachtige en gezellige setting van het Minnewaterpark. Dit park en de mooie groene omgeving is mijn inziens één van de sterke punten van het festival. Naast de talrijke en gevarieerde eetkraampjes, maar die verscheidenheid begin je ook op grotere festivals te krijgen (de toenemende trend van de VIP-klodden zal daar niet vreemd aan zijn zeker?).

Het gevaarlijke aan Cactus is natuurlijk ook dat het een thuismatch is. Zeker de zaterdagavond is een moment dat zowat alle Bruggelingen ook een kijkje komen nemen. Ook wie de muziek helemaal niet interesseert. Je komt er zo altijd wel iemand tegen (het park is niet zo groot) die je kent. Je komt altijd wel iemand tegen met je een drankje kan nuttigen. De Ricard was lekker, jawel, ook na veelvuldig gebruik. En zo wil het wel een laat worden ...

Een ander, en niet onbelangrijk, sterk punt van Cactus is de programmatie. Het zijn niet altijd de headliners, dat zou het kleinschalige en gezellige van het festival onmiddellijk fnuiken, maar er zijn altijd wel een aantal namen die je al lang of net nu had willen zien.

De hoogtepunten:

Isobel Campbell and Mark Lanegan. Ik ben hevige fan van de mooie deuntjes van de mooie Isobel. Het beest Lanegan weet anderzijds altijd een extra angel of scherp kantje aan de brede waaier van stijlen toe te voegen. Het daglicht nam jammer genoeg een deel van de sfeer weg. Ook is zachte intimistische muziek, jammer genoeg een reden voor de KLJ van Ruiselede, of waren het de bueren van Moorlede, om lawaai te produceren. Ik moet ze dringend eens in zaal gaan bekijken. Opmerkelijk: donderwolk Lanegan leek zich best te amuseren want echtig en waar minstens drie (3 keer!) zien glimlachen.


Bryan Ferry. Tja wat moet je daar nog over vertellen; in een woord klasse, grote klasse, pure klasse gewoon ... Jawel ook op zijn 66ste!


Keziah Jones: het was niet slecht we hebben hem al beter geweten. Het spetterende was er niet, de sparkelende funk van Blufunk was in New York blijven liggen. Het was niet slecht maar het wel veel beter! De man in kwestie had blijkbaar LDVD. Toen iemand uit het publiek (but not me) om "Beautiful Emily" riep, beweerde de gespierde (hij laat geen mogelijk onbenut om zijn sixpack te laten zien) Nigeriaan dat je "in love" moest zijn om dat nummer te spelen. Maar tch speelde hij het als bisnummer.


Iron and Wine: dit was de groep waarvoor we kwamen. En met reden! Sam Beam heeft een hele rits fijne riedeltjes. Ik had hem liever allen gezien, enkel met een akoestische gitaar, maar hij stond er met een bende topmuzikanten. Hij zal wel gelijk hebben, je maakt op een festival meer indruk met meer volk op het podium. Op deze manier werden er verassende versies gespeeld van 'Boy with a Coin' en 'House by the Sea' die een Latino vleugje kregen. Mooi concert. Wat mij betreft het beste van het festival. Ook deze mens hoop ik ooit nog in zaal te zien.

Triggerfinger was af!!!! Ze hebben net iets te weinig songs van het kaliber 'Is it', 'First taste' en 'All this dancing around'. Maar begot, wat spelen die mannen strak. Rocken als de beesten. Met hun 3-tjes maken ze een ongelooflijke wall of sound en weten het publiek fantastisch te bespelen! Een groep op het toppunt van zijn kunnen!

Eervolle vermelding voor Junip. Arsenal ook maar dan was ik al weg met onze kleinste spruit naar huis (zeer tegen zijn zin natuurlijk want hij was wel al groot), maar de vrouwen van het gezin hadden naar eigen zeggen flink gedanst

vrijdag 12 augustus 2011

Batteries charged

Terug van weggeweest.

Het heeft begot deugd gedaan. Het was ook nodig om er even tussenuit te knijpen. De laatste werkdag was er net dat eentje teveel. Alles liep in het honderd; wat ook maar fout kon gaan, ging dan ook de volle 100% mis. Man, man, wat had ik het gehad, meer als gehad!

Was het omdat ik wist dat het laatste dag was, of was ik gewoon, wie weet...

Na de laatste werkdag nog gauw even een avondje van Gent Jazz meegepikt en dan was het op naar een welverdiende vakantie. De eerste dagen was het nog wat harken en zwoegen om in de vakantiesfeer te komen en de werkbesognes van me af te schudden, maar eenmaal daarna was het puur genieten. Trektocht met de kinderen. En dat hebben ze voortreffelijk gedaan. zonder morren hebben ze drie dagen gewandeld, geklommen en getrokken.


Bij thuiskomst eerst nog een weekendje in de modderige klei van Dranouter geploeterd en deze week is het opnieuw werken geblazen (de eerste dag op het werk liep alles terug in het honderd, dus er zijn gelukkig nog zekerheden in het leven)