Verbouwingen. The Sequel: Master Bedroom deel 2!

Hoog tijd voor een update. Het is niet omdat ik hier niet veel meer schreef dat ik ook effectief niets doe. Onze slaapkamer begint stilaan vorm te krijgen.

Het oude papier is van de muur gehaald. De muur is waar nodig opgelapt en staat klaar voor het behangen. De radiator is in een nieuw kleedje gezet. Het oubollige tapijt is er uitgesleurd en afgevoerd naar het containerpark.

 

De wand voor de dressing is gezet.

De afgebroken schouw is afgewerkt. De plinten zijn teruggezet.



 Staan de volgende dagen op het programma:

• Behangen
• Verven
• De nieuwe vloer leggen
• Kast in de dressing monteren.
• Bed (eigen ontwerp en constructie) voor het eerst in 6 jaar terug monteren

Wordt vervolgd!

Toch geplooid!

Een paar jaar terug was ik aan een nieuwe fiets toe (To-fold-or-not-to-fold-that-is....)
Hier in Brugge (en zeker met het huidige weer) ben je 10 keer sneller met de fiets dan met de wagen. Ook het woon-werk verkeer gebeurt met de fiets. Eerst met de fiets naar het station en dan de trein op. De werkplaats in Oostende was op wandelafstand van het station. Grote voordeel is ook dat we een tweede wagen konden schrappen.
Ik besliste toen wegens de het dure prijskaartje van een Brompton maar een gewone fiets aan te schaffen.

Helaas, mijn werkgever heeft er anders over beslist. We gingen nog maar eens verhuizen met het werk. Maar liefst naar de andere kant van de stad op 5 km van het station. Tot zover op wandelafstand dus.

Dus had ik twee opties. Ofwel maar terug met de wagen of toch maar een plooifiets.

Het werd dus een plooifiets. Wel wat zitten uitkijken naar alternatieven maar overal komt de Brompton er als beste uit. Hij is licht, hij fietst effectief evengoed als een normale fiets. Hij plooit en ontplooit op enkele minuten.  Hij past onder de zetels op de trein. Hij is hip maar begot een dure vogel!

Burn-out is "in"

Ik kom er hier niet altijd toe om te schrijven. Wegens "druk, druk, druk" weet-je-wel. Dat belet me niet regelmatig wat rond te lezen onder de blogs. En zo zie je vaak wel wat "rages" passeren. Zoals er momenteel heel wat bloggende dames zijn in een duidelijke "WW" periode. Als in Weight Watchers dus. De mood van de blog wordt dan duidelijk bepaald door de grote van het cijfertje achter de min. Het gaat zelfs tot serieuze dipjes als het cijfertje in de post niet achter een min maar begot achter een plus staat. Rare jongens, die meisjes. Nooit begrepen hoe gewichtsschommelingen dergelijke gemoedsstemmingen kunnen bewerkstelligen (maar hey, ik ben dan ook maar een vent). 

Maar we wijken af. Ik wou het hier even over een andere rage hebben: burn-out. Ik las vorige week, ik geloof dat het in het Standaard magazine was, een artikel van de hand van Lotte Debrouwere. Journaliste. 32 jaar. En een burn-out. Ook op een aantal blogs van dertigers kwamen de laatste maanden mensen er voor uit een dipje of depressie gehad te hebben. Het leek ook even een hype: depri geweest te zijn, hulp gezocht te hebben, gelukkig er bovenop gekomen en er dan voor uitkomen. Het leidt meestal tot bemoedigende reacties wegens moedig. Ergens verstaanbaar; immers door het bespreekbaar te maken, wordt een drempel naar beneden gehaald en zullen mensen sneller hulp zoeken. En dat kan je enkele toejuichen.

Nu om het met een cliché te stellen; het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn natuurlijk. In elk leven, in elke relatie zelfs, zal je ups and downs hebben. Liefst meer ups dan downs natuurlijk. Maar waar ik toch moest van slikken is de leeftijd. Dertigers die crashen???

Bij veertigers met een midlifecrisis zegt het woord het zelf. Je beseft ergens halverwege te zijn, je maakt een balans op en dat kan wel eens tegenvallen en lijden (de lange ij is moedwillig) tot een moment van stilstand.   Om er dan krampachtig uit te geraken. Maar dertigers begot! Dan ben je volop met het uitbouwen van je leven bezig, neen? Met kinderen? Met bouwen? Met huizen verbouwen?  Met jobmogelijkheden? Dan zou je verwachten nog vol verwachting te zitten. Neen?

"Druk, druk, druk". Hoe vaak krijg je dat niet te horen. Is het niet op het werk, dan wel thuis of met het sociale leven (shit maat wat is dat altijd met september). Leggen we onszelf teveel verwachtingen op (denk maar aan het WW standpunt hierboven). Het is een feit dat de werkdruk de vorige jaren steeds maar is toegenomen (dan u wel crisis - ook hier het werk van 4 door 2 sinds twee jaar). Met alle gesakker vandien. 

Misschien is dat het wel; en zeuren we met zijn allen teveel. Ik pleit schuldig. Kijk maar naar mijn vorige post. Eigenlijk komt dat neer op zagen. En ergernis is verloren energie. Misschien is dat het wel als de ergernis onder je vel kruipt en alle energie uit je lijf zuigt.

Maar verder met mij alles goed. En met u???

Bankroet van de democratie?? Mens erger je niet!!!!!!

In de Verenigde Staten gaat de overheid in "shit down" (pun intended) modus omdat een paar hardliners Obamacare willen boycotten. Wie kan nu in godsnaam tegen iets zijn wat de meerderheid van de bevolking ten goede komt en de ziekenzorg eindelijk betaalbaar maakt voor de meeste Amerikanen. Land of the free my ass!

Hier in Belgenland (u weet wel het dapperste volk der Galliërs) hebben de NMBS en een aantal andere staatsgestichten eindelijk een nieuwe baas. Het kwam neer op een carrousel van politieke benoemingen. Het meest onwaarschijnlijke aan de hele situatie dat zelfs de schijn van de meest capabele man/vrouw op de juiste plaats niet meer werd opgehouden. Keer op keer werd een (politiek gekleurd) wit konijn uit de hoed getoverd door regeringspartijen allerhande.

Buiten wat ophef in de kranten, ging deze affaire rimpelloos voorbij. Er werd zelfs meer ophef gemaakt over een paar fucking panda's die het communautaire pad tussen Antwerpen en Bergen opgingen.

Iemand laatst nog ontslagen? Dat lijkt dezer dagen lucratiever te zijn dan op de Lotto spelen. Euromillions avant la lettre! Eerst was er wollige Stefaan uit Kortrijk. De zoveelste telg uit een politieke dynastie als in nog nooit moeten werken en onmiddellijk in de politiek gerold. De mens had zijn parlementaire zitje opgegeven voor een postje in de raad van bestuur van Didier ik schep ze per miljoen Euro Bellens. het leek dan ook logisch dat voor deze zeer onzekere politieke job er een opvangnet moest worden opgebouwd voor de Kortrijkse ex-burgervader. Deze storm was nog maar gaan liggen op Danny Pieters, een notoire en rabiate uittredingsvergoedingshater kondigde aan ook doodleuk en zonder enig scrupule langs dezelfde kassa als Stefaan te gaan passeren. Blijkbaar is een topjob aan de universiteit dezer dagen ook zeer onzeker. Vertel dat maar eens aan de Lucky basterds van Ford Genk. Die mensen zijn tenminste verzekerd van een werkloosheidsvergoeding. Hetgeen, o hoe durft mens, onze politieke vrienden ontzegd wordt!!!

Het zijn immers diezelfde politieke topmanagers die Dexia, Arco, Fortis in de complete vernieling reden. Dezelfde bedrijven die door staatssteun, lees u en ik, gered werden. Komen we in aanmerking voor een ontslagvergoeding????

Tussendoor was er gisteren ook nog goed nieuws!!! Karel De Gucht heeft zijn eigen Toscaanse top wijn op de markt gebracht. Neen hoor, het hoeft niet op te brengen, het is een hobby (wel eentje gesponsord door Europees landbouwgeld)!!

Maar hey, laat ons niet verder muggenziften en ons allen voorbereiden op de moeder aller verkiezingen van mei 2014. Ik vrees dat we de volgende maanden weer alleen maar ronkende beloftes en oneliners gaan horen terwijl het politieke apparaat on hold wordt gezet.

En wij? Wij staan erbij en kijken ernaar.

Kleinzerige vent!!

September en het is weer van dattum. De zomer is het land uit!. De schooldeuren zijn weer open. De eerste regendagen zijn een feit. En lap daar zijn de eerste "plaagskes".

Een snotvalling. Een loopneus. De ene na de andere zakdoek vullend (de Niagara-neusgaten zoals Urbanus het destijds verwoordde). Met een hoofd vol mist en snot door het huis strompelen. Moe zijn en toch niet kunnen slapen.
Lastig lopen om het nietsdoen en te mottig om er iets te doen. Minutenlang niezen tot het koude zweet je uitbreekt.
Eigenlijk te murf om te werken, maar niet ziek genoeg om thuis te blijven. En helaas voldoe ik aan het cliché van de zieke man. Ik kan echt niet tegen ziek zijn. Loop te kniezen en te zuchten. En maar jammeren en vloeken dat het nog niet beter gaat. Echt een kleinzerige vent begot!

Hopelijk steek ik mijn medebewoners niet aan! De kat begint hier ook al te niezen.

Zou dat werken???

Als je een film op de beelbuis wil uitzitten, moet je op de commerciële zenders de reclame voor lief nemen. De laatste weken kon ik bij het bekijken van dit spotje niet laten me telkens af te vragen of het zou lukken?

Uw pintje openen door middel van die sterke magneet. Zou dat werken?

Vakantie blues!

Altijd in een oogwenk voorbij maar het gevoel blijft nog even na!

• Caravans worden blijkbaar aan de lopende meter verkocht (bij voorkeur beginnend vanaf een meter of 10)
• Chauffeurs van een mobilhome zijn dik en 50+.
• Op de meest onmogelijke bergweggels kom je caracans en mobilhomes tegen.
• Achter een mobilhome trek je een kar met daarop een wagen of een paar moto's. Bij voorkeur op een zzer smalle en steile bergwegel.
• Ganse dagen een tent of caravan kuisen is voor sommige mensen de ultieme vakantiebezigheid.
• Fransen vormen een minderheid in Frankrijk. Er wonen vooral fietsende Belgen en Nederlanders.
• Als je "dief" roept aan de payage na het betalen van 41.50 Euro, antoorden ze met "Bonne route". Vriendelijke mensen die fransen.
• Het is er warm in la douce France.
• Het onweert er wel soms.
• Een pastis op een terras kost maar 1.5 Euro.
• De pizza is er lekker.
• De bergen zijn er mooier als in brugge
• Sommige Franden spreken zelfs Engels. Italianen dan weer niet!

Volgend jaar meer van dat.