Herman op zondag

U kon hier het al lezen, en ook hier en hier en hier en hier. Dus besloot ik ook maar een gedicht van Herman de Coninck te plaatsen. De kinders zijn vrijdag op kamp vertrokken met de zeescouts. De week voor hun vertrek was hectisch en druk. En af en toe schoot het wel eens door mijn hoofd dat het volgende week wel rustiger zou zijn, zo met de kinderen op kamp.

Want kent u dat? Twee kinderen 's morgens uit bed krijgen, ontbijt maken, ontbijt doen opeten, brooddoos maken, brooddoos doen meenemen, boekentas maken, boekentas doen meenemen, kleren klaarleggen, kleren doen aandoen, tanden poetsen, schoenen klaarzetten, schoen aandoen, jassen meegeven, en dan spurten om op tijd op school te komen.

Wel dan denk je wel eens volgende week zal het rustiger zijn. Het is ook rustiger. Te rustig! Ik mis ze eigenlijk al, die twee brulboeien! 


Vandaar...


‘Slaap maar,’ zeg ik


'Slaap maar,' zeg ik

tegen een dochter die allang slaapt

en daar wakker van wordt.

Het onweert. Misschien wil ik wel

dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.

Maar ik kan niets anders dan samen met haar

niets kunnen.

Zoals woorden. De dingen gebeuren.

Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.

Maar dan zonder woorden.


~Herman de Coninck