Pukkelpop 2011: The day after

Op het moment van het noodweer was ik de rust zelve. We wisten dat het lelijk ging onweren. We hadden de gitzwarte wolken zien naderen. Daarna kwamen de bruingele wolken. Dit was niet de eerste keer dat we windhoos meemaakten.

We hadden op voorhand reeds gezegd dat we de club zouden opzoeken. We hadden ook op voorhand gezegd dat de resto-tent een gemakkelijke prooi zou voor rukwinden. Helaas dat bleek ook zo. En toch?

We schuilden in de Club bij de eerste dikke regendruppels. Nog steeds was ik de rust zelve. Ook toen de Club lelijk begon te bewegen en C wat in paniek begon te geraken. Ook toen er meer en meer geschreeuw begon op te komen in de tent toen de videowall buieten Club naar beneden kwam . We stonden niet te ver van de randen. Dus dat was ok. Mocht de tent het begeven dan was het geen probleem om weg te vluchten. Ik was gewoon zeker  dat het ok was. Maar was dit ook zo?

Na de doortocht van de storm wachtten we tot het stopte met regenen. Nadien zijn we zoals zovelen anderen wezenloos gaan rondlopen door de modder en plassen.
En mochten we de ravage overschouwen.
We hebben nog een koffie gedronken. We hebben nog in de Marquee staan wachten op het volgende optreden. De instrumenten van James Blake werden opgesteld. Het concert ging niet door. Geen nood, we gingen even de auto controleren. Nadien kwamen we terug want, hey, ze zouden het optreden van de Foo Fighters wel laten doorgaan?

Of toch niet. We zijn uiteindelijk maar onverrichter zake huiswaarts gereden. Diep onder de indruk dat wel.

Het is maar achteraf; als je de beelden ziet op tv, in de kranten, op You Tube. Het is maar achteraf dat je de omvang van de ramp begint te beseffen. Natuurlijk dat er geen optredens meer konden plaatsvinden. Natuurlijk dat het festival werd afgelast.

Tegelijkertijd met dat besef komen ook de vragen. Wat als we in de Chateau waren gaan schuilen? Wat als we vroeger waren opgesplitst? Wat als je uren achter de andere moest lopen zoeken? Wat als toch één van ons twee? Wat als we alletwee? Wat zeg je de kinderen dan? Wat als kinderen er ook waren geweest? Een paar weken terug waren ze mee naar Dranouter en daar staat het vol tenten. Daar waren zij  in andere tenten als wij. daar hebben ze vrij rondgelopen.

Wat als....?

 Ik hoop dat Pukkelpop volgend jaar opnieuw doorgaat. Ik hoop dat al die mensen opnieuw komen. Ik hoop dat het dan schitterend weer wordt. Ik hoop dat het festival dan weer een groots feest wordt! Want zo zou een festival moeten zijn. Een feest van muziek. Een feest van de jeugd(igheid)! En geen treurniswekkend onderwerp bij de bakker en Terzake. Geen ocharme onderwerp van meelevende oude mensen op straat van het is toch erg hé.
 
Volgend jaar dus. Een nieuwe pukkelpop. Ik ga...

Hoe muzieksmaak je hachje kan redden!

Pukkelpop 2011, Kiewit. Donderdag 18 augustus.

De vele inkt die er nog over zal vloeien zal gitzwart zijn. De lucht boven het festival zag op zeker moment gitzwart. De herinneringen en gevoelens achteraf zullenbij velen ook gitzwart zijn.

Wat begon als een muziekfeest in volle zon op (eindelijk) een zomerse dag in volle verwachting van enkele topartiesten ontaarde op 10 min (!) in een doomdag.

Ook wij hadden maanden uitgekeken naar het festival. Eindelijk Foo Fighters zien op de Main Stage. Daarna de Fleet Foxes in de Marquee. Ons programma lag vast. Wisten wij veel dat het er nooit zou van komen. Miles Kane gevolgd Anna Calvi in de Club, en hier zouden we even opslitsen. C zou naar de Marquee daan voor James Blake. Daarna Kurt Vile & The Violators in de Chateau.

We waren wat later aangekomen. We hadden voor de bomenrij wat in de schaduw liggen luieren en ondertussen met een half oor naar Skunk Anansie zitten luisteren. We wisten dat er onweer op komst was. We zagen de zwarten grijze en bruine wolken afkomen.

We gingen bij de de eerste druppels naar de Club. Daar kwamen de groepen die we de volgende uren wilden beluisteren. Het is er nooit van gekomen. Vanuit de Club zagen we de wei en het festival weggevaagd worden. Ook de Club tent bleef ternauwernood staan. Even was er paniek. Maar we zagen de resto-tent, een videowall en de Chateau tegen de vlakte gaan.

Voor hetzelfde geld hadden we in de Chateau staan schuilen ...

De volgende uren liepen we zoals tienduizenden andere festivalgangers wat verweesd rond in de modder en waterpartijen. Tot de omvang van het drama stilletjes aan begon door te sijpelen. We zijn dan maar doorgegaan. Ook buiten was het complete chaos. Surrealistisch.

Dit is echt wel het einde van een zomer die nooit begon. Nu rest er enkel droefheid, intrieste droefheid.