Het is altijd een beetje sterven

Het is toch altijd een beetje sterven zo'n examen.

Je tracht jezelf te troosten met gedachten als; het is maar een hobby, er zijn belangrijker dingen dan dat. Je tracht jezelf gerust te stellen met het feit dat het de avond ervoor op de laatste klasauditie heel vlotjes verliep.

Maar het moment dat je het voorbereidingslokaal binnenstapt waar tientallen gitaren en examenstukjes samenvloeien tot een kakafonie van trillende noten overvalt je de eerste golf van stress.

Waarom deden we dit nu weer? Als volwassene kon je toch kiezen voor een interne evaluatie. Maar neen, waarom moesten wij nu weer voor de "real thing" van een openbaar examen kiezen? Samen met drie andere volwassenen wordt je bekeken door tientallen kinderogen die zich afvragen wat die "oude" daar doen.

Vals Funèbre

Eindelijk mag je de concertzaal binnen. Je hebt alles nog onder controle. Je stelt jezelf en je repertoire voor aan de jury. Je neemt alle tijd om je partituren en jezelf klaar te zetten. Je gebruikt die tijd om je zenuwen de baas te blijven. Neen, nog niet beginnen, nog even die mouwen opstropen en die klamme handen van het angstzweet nog even droogwrijven aan de broek. Nog even voetsteuntje checken.

En hop daar tokkelen die eerste noten. Ca va, die vingers trillen nog niet te erg. Ponticello, ok, niet vergeten, meer vibrato check, glissando-perfect naar de juiste fret.

Het eerste nummer lukt en je denkt er te zijn. Maar de concentratie ebt even weg en bij het tweede nummer verlies je de draad, je verknoeid twee maten waar je duidelijk tweemaal hapert, je gezicht vertrekt. Die fouten heb je duidelijk gehoord!!! En zij in de jury ook natuurlijk. Op dat moment gieren de zenuwen door je lijf.
Damned bij dat tweede nummer ging je duidelijk de mist in! Al die uren oefenen voor niets...

Na dat desastreuze nummer even bekomen. Die klamme handen nog maar eens over de broek jagen. Die zweetdruppel van je gefronste voorhoofd vegen. Die mouwen nog maar eens omhoog duwen.

Neen; komaan, nu heb je niets meer te verliezen! Je gooit je helemaal bij nummer drie en vier. Fuck die partituren, to hell met die noten! Je begint eindelijk muziek te spelen, sneller en trager, luider en zachter, van harde klanken ponticello naar de warme toets van de arm. De klemtonen op de juiste noten, de gepaste spanning opbouwen tot de hoge noten.

Waarom kon dat niet van in het begin? Dit was muziek spelen, dit was wat je wou!

Het eindverdict is 85%
Ik ben best tevreden. Had je van in het begin muziek gespeeld dan was het 88 of 90% geworden. Maar nu was 85% de correcte uitslag.