donderdag 30 juni 2011

Muzikaal slot

Het tweede jaar muziekschool werd gisteren in stijl afgesloten op het terras van De Republiek.


Dinsdagavond had ik dus mijn examen gitaar. Ik was in tegenstelling tot mijn examen zang de rust zelve. Vooraf kon in een aanpalend lokaal nog even ingespeeld worden, kwestie van de vingers los te maken en op te warmen. Ik wist dat ik voor het binnengaan van het examenlokaal nog snel even het juiste tempo van de beide nummers moest inoefenen.

Op het moment dat je deur van het examenlokaal opentrekt komen de eerste zenuwen opborrelen. Je groet de driekoppige jury achter een grote tafel gezeten en je keel wordt wat droger. Je stapt naar het stoeltje met pupiter helemaal in het midden van het lokaal bent gestapt en je voelt de kriebels in de buik. Tegen het moment dat je met je gitaar en partituren geïnstalleerd bent, heb je klamme handjes.

Ademen. De tijd nemen om je vingers droog te wrijven. En nog eens kuchen om de droge keel te verjagen. Nog eens die vingers van de linkerhand droogwrijven. Je gitaar een laatste keer positioneren (neen je mag er niet aan denken dat ze halverwege uit je handen glipt). En dan sla je die eerst snaart aan ... je speelt je eerste noten...en je weet dat het goed zit. Je prent jezelf in: "rustig blijven, rustig blijven".

Het eerste nummer, Study on the first string, ging heel goed. Het zelfvertrouwen groeit. De zenuwen ebben weg. En je start minder geconcentreerd aan "Studie Nummer 7". Je voelt dat het tempo niet goed zit....en je tracht bij de sturen. Je voelt dat de melodie en het gevoel er niet helemaal inzit. Je zwoegt maar je weet dat je dit nummer niet meer op rails krijgt.

En voor je het weet zit het examen erop. Balans: één nummer er bonk op en één nummer waar je de fouten kon beperken maar waar het zwoegen was. het was iet minder dan het vorige jaar. Dus ik was best tevreden.

Dat werd 's anderendaags bevestigd door mijn punten: 88%. (I know, i know ik ben een strever). Twee percent minder dan het jaar ervoor, maar mij ga je niet horen klagen.

Het schooljaar werd met de 'volwassen' gitaristen en de leraar afgesloten op een zonovergoten terras. Met de nodige Duvels, Karmelieten en Brugse Zot. Even was het alsof de vakantie begon. De examens die gedaan waren en het gaan drinken van een pint op een terras nadien. Dat was lang geleden en voelde zeer goed aan. Dit compenseerde ruimschoots de "examenstress".

Noot van de redactie: raar, maar toen ik deze morgen op het werk binnenstapte was dat vakantiegevoel plots weg.

dinsdag 28 juni 2011

Tokkeldag!

Vanavond is het examen gitaar en wordt L2 (Lagere 2) van de muziekschool afgesloten. In tegestelling tot het examen zang heb ik deze keer (nog) geen last van zenuwen. Over mijn gitaar heb ik blijkbaar meer controle dan over mijn stem. Als ik mijn vinger op de juiste fret zet dan speel ik de juiste noot, met mijn stembanden kan ik dat niet garanderen en kan het alle kanten uit. Als je voor de jury staat met je gitaar is het ook wel een pak minder "naakt" dan alleen maar met je stem (misschien moet ik op het volgende examen zang maar eens vragen of ik mezelf niet mag begeleiden op gitaar).


Die kras op het bovenblad van mijn gitaar (mat en dus zonder lak) komt door een uithaal met mijn lange nagels.

De stukken gaan vlot maar misschien is dat net het risico en het dilemma. Als ik de nummers traag speel, kan ik er veel meer gevoel en effect inleggen; en speel ik ze tecnisch het best maar dan speel ik ze te traag eigenlijk. Speel ik ze meer op tempo dan gaat een deel gevoel en effecten weg, stijgt de kans op fouten maar is het wel volgens de normen. Het zal er dus op aan komen om bij het begin van het examen mijn "cool" te bewaren en in het juiste tempo te beginnen (zoiets tussen de twee dus).

Nu helemaal geen zenuwen hebben, zal wel niet lukken. Meestal slaan ze toe bij het eerste foutje dat je maakt. Dan valt een klam warm deken over je lijf en begin het zweten; hetgeen niet bevordelijk is, het spelen met klamme vingers van het angstzweet that is.

En na het examen mogen de lange nagels er eindelijk af. Dus ook niet meer constant bijschuren (met schuurpapier korrel 800, ge kunt er ook uw auto mee simoniseren mocht ge willen). De klassieke gitaar mag dan enkele weken in de kast (heb er de laatste tijd net iets teveel op gespeeld) en er zal weer naar hartelust op de folk- of jazzgitaar gepingeld worden.

maandag 27 juni 2011

Feest in't Park

Het voorbije weekend was het Feest in't Park te Brugge. Het begint zowat een traditie te worden dat dit de aftrap van de (festival)zomer is. De laatste jaren was het telkens mooi weer voor dit familiefeest. Er hangt ook een sfeer van vakantie in de lucht; de meesten hebben gedaan met toetsen en examens. Iedereen is nog thuis en niet op reis. Dus iederen komt elkaar gewoon tegen in de groene oase van het Minnewaterpark.


Ook wij trokken zaterdag terug naar het Minnewaterpark om ons te laten onderdompelen in de multiculturele sfeer. De kinderen mochten zich in het Wereldkinderedorp creatief uitleven in de talrijke workshops. Van 14 tot 18 uur zijn ze van het ene kunstwerkje naar het andere gecrossed. Een dromenvanger. Ecuadoriaanse geluksbrenger. Indonesische kledijworkshop (voor de dochter die mode-ontwerpster gaat worden).


Ikzelf hield het op een workshop Bodhran. Reeds 20 jaar hangt er een Bodhran ter versiering aan de muur. Toen we indertijd met de fiets door Ierland trokken hadden we er eentje gekocht als souvenir. Hoog tijd dus om de basistechnieken te leren.


Na de workshops was het tijd om rond te kuieren op het Zuiders marktje, u kent ze wel de stalletjes met prutsen, bandjes, t-shirts, vlechtjes, zonnebrillen, batik, Afrikaanse kunst, sjaaltjes, kettingen, enz. Als een magneet voor kinderen. Daarna hoog tijd om te gaan proeven van de wereldkeuken; toch wel leuk dat de kinderen, nu ze ouder worden, van alles willen of durven proeven.


Tijd voor het avondprogramma:
Zion Youth trok het avondfestival op gang met aantrekkelijke reggae. De kinderen begonnen met verzamelen van bekertjes maar waren in eerste instantie ontgoocheld dat ze in ruil voor 25 bekers een blikje limonade kregen. Dus zijn ze die blikjes maar gaan verkopen en met de opbrengst kon dan naar hartelust geshopt worden aan de kraampjes.
Het laatste optreden dat we meepikten was Achanak;  Punjabi meets Bollywood. Niets aanstekelijkers dan de percussie gedreven Bhangra music. Denk maar aan Punjabi Mc met Mundian To Bach ke, en probeer dan maar eens te blijven stilstaan.

Toen werd het hoog tijd om de fietsen huiswaarts te richten en de kroost naar beddegem te sturen.

zaterdag 25 juni 2011

William Fitzsimmons. Een pareltje.

Maandag op het werk kreeg ik rond 19 uur nog een sms-je van C, een vriend uit een ver verleden 'from my hometown' in het verre Pajottenland. Of ik geen zin had om die avond mee te gaan naar Les Nuits Botanique. William Fitzsimmons speelde die avond. Natuurlijk had ik zin, maar helaas moest ik die avond werken en kon ik pas rond 22 uur in Brussel. Ook het feit dat ik ook 's anderendaags moest werken, hielp niet echt.



Daarbij ik kende die William Fitzsimmons niet echt... Schaam op mij blijkbaar.



Ik ben dan maar wat gaan googelen. Wat is dat toch gemakkelijk al die multimediatoestanden.

Dus eerst wat lopen snuisteren op Myspace: http://www.myspace.com/williamfitzsimmons. Dan op het werk wat zitten luisteren naar Last fm.
En ook terwijl ik dit aan schrijven staat de William Fitzsimmons Mix (55 liedjes) van You tube op. Ik kan er voorlopig maar niet genoeg van krijgen.

(Euch, ik krijg hier net de hint van de huisgenoten dat ik de koptelefoon moet opzetten)

Mooi. Echt heel mooi. Een beetje veel melancholisch. De mens in kwestie is helemaal geen vrolijke frans. Het zijn allemaal liedjes over triestige dingen of met een depri ondertoon. Maar toch wordt je niet down van de muziek, daarvoor klinkt het te speels.
Ideale muziek om de volgense met de iPod in de hangmat te gaan liggen wegsoezen en dromen van de nabije vakantiestemmingen ......

Merci C.
Het optreden bleek echt goed geweest te zijn. Blijkbaar aangename mens die William Fitzsimmons. Toch wel spijt dus dat ik niet op tijd in Brussel kon geraken.

Nog een tip: So this is goodbye! (neen, het is niet enkel gitaargetokkel, neen!)

donderdag 23 juni 2011

D-day+1! Update!

Woehaaaaaaaaaaaaaaa!


Theze are ze rezultz of ze muzical jury! 70%

Alstublieft! En daar loop je dan op voorhand over te mekkeren! Onrust was blijkbaar voor niets nodig.

Geslaagd met andere woorden (je moet 60% hebben om er door te zijn). De jongste spruit ging met de hakken over de sloot: 63%. De dochter zong zoals verwacht het mannelijk deel van de familie naar huis: 73%.

Ook als verwacht was het examen zang gene vetten, maar slaag ik erin om mij  punten op te trekken met mijn dagelijks werk als het ware (dat is ooit ook anders geweest!)


Met andere woorden heb ik mij druk lopen maken om niets. Wat een mens zichzelf allemaal niet aandoet. Die notenleer is en blijft toch wel een noodzakelijk kwaad.

Nog één jaar AMV (Algemene Muzikale Vorming) of notenleer, nog één jaar afzien en dan is het AMC (Algemene Muzikale Cultuur) ofwel AMJC (Algemene Muzikale JazzCultuur) als ik voor de Jazz-afdeling zal kiezen (of misschien zelfs de twee als dat te combineren valt).

Bij aanvang dacht ik na 3 jaar (na lagere graad) resoluut voor  de Jazz afdeling te kiezen, maar nu kriebelt het om toch maar eerst dat stuk klassieke gitaar af te werken. Het is echt plezanter dan ik dacht en het klikt supergoed met de leraar. Later kan ik dan de Jazz afdeling erbij nemen als tweede instrument (immers in de Jazz-afdeling is elekrische gitaar).

Maar nu eerst nog wat oefenen voor het examen gitaar van volgende week dinsdag. Na het examen onmiddellijk de lange nagels afknippen. En dan vakantie!!!!!!!!!


Voor de volledigheid:
AMV:           70/100

Jaarwerk:        31/40
Samenzang:      8/10
Dictee:            11/20
Theorie:          19/20
Zang:              35/60

Op naar Lagere 3!

woensdag 22 juni 2011

D-day!

Vandaag is het zover! Binnen enkele uren krijgt haast de voltallige familie Weerenwind zijn resultaat muziekschool te horen. Het talent zit volledig gebundeld in de dochter. Dus daar hoeven we ons geen zorgen over maken.


Maar de mannenafdeling is een ander paar mouwen. Goede wil te over, maar het nodige talent is soms, booral als het over noten en toon gaat, ver zoek. Het enige wat ons nu rest is het angstzweet rustig laten uitbreken en verder nagelbijtend, bang afwachten.


Ik hou jullie op de hoogte. Dus straks hopelijk goed nieuws x 3!
 
 
 

maandag 20 juni 2011

Bruine kroeg

Een bruine kroeg op fietsafstand van je thuis. Een bruine kroeg waar je net vaak genoeg komt om te weten wie je bent. Een bruine kroeg waar af en toe een optreden is. Een bruine kroeg waar je eens om de paar weken met enkele goede maten iets kan gaan drinken. Meer moet dat niet zijn.

Elke week lukt niet in onze 'ratrace'. En elke week zou ook eigenlijk van het goede teveel zijn. Maar om de paar weken is fijn. Om de paar weken is net genoeg. Als dat gepaard kan gaan met een concertje, des te beter. Meer heeft een mens niet nodig om de dagdagelijkse beslommeringen door te spoelen. Meer heeft een mens niet nodig om de frustraties van het werk of wat dan ook van de voorbije weken te verzachten. Ontstressen dus. Eens "je gedacht" kunnen ventileren tegen een paar maten, die op hun beurt hun ongezouten mening geven. Of een paar maten die je helpen alles weer in perspectief te kunnen zien. Meer heeft een mens af en toe niet nodig.



Het groepje van vorige week was "Late Night Radio". Twee akoestische gitaren, één solo en één ritmegitaar, een bass en de mooie stem van Isabelle Louwey. In twee setjes van drie kwartier werden tot op de essentie gestripte versies van populaire nummers gebracht. Eenvoudig maar mooi, zeker als je bedenkt dat de stem heel dicht in buurt kwam van die van Sharleen Spiteri (van Texas).

Na een geslaagde avond peddel je dan naar huis. Moe maar voldaan zoals dat dan heet. 's Anderendaags steekt het wel eens om uit bed te geraken maar je moet de bluts met de buil nemen, nietwaar (hoe gaat de spreuk ook alweer; een kermis is een geseling waar)

Politiek correct of links snobisme?

Politiek correct of links snobisme? Bakfietsouders: idealisten of imagotrippers? Culturo's met gezond verstand?

Deze uitspraken verschenen de voorbije weken in artikels van De Standaard. "The times they are a changing" zoals "Bawb" het ooit zong.



Meer en meer blijken in de media en bij BV'eetjes de politiek correcte petjes afgelegd te worden. Zelfs op de VRT, die in bepaalde kringen aan de rechterzijde wel eens (en soms terecht?) de rode burcht wordt genoemd. Een Siegfried Bracke die op een NVA-lijst gaat staan zou je 20 jaar geleden niet voor mogelijk geacht hebben. Op zich is dat heel goed nieuws. Want als er iets is waar mijn haren van rechtstaan is het wel gratuit politiek correct denken. Het wordt hoog tijd dat Vlaams los gekoppeld wordt van nationalistisch (en soms zelfs nazisme begot). Het wordt hoog tijd dat als er over problemen met vreemdelingen (bv dat bedrijf dat uit Schaarbeek wegvlucht) gesproken wordt, men stopt met automatisch het kijvende vingertje van rascisme op te steken (dank u wel Lukas Van der Taelen voor uw moed). Leg aub geen cordon rond de NVA. Maak niet de fout die men met Vlaams Blok gemaakt heeft. En toch...

Als jonge gast zou je idealen moeten hebben. Zou je automatisch moeten rebelleren tegen gevestigde waarden (jawel meneerke Tobback, maak aub plaats voor uw zoon) Als je jong bent moet je idealen hebben en moet je er voor opkomen. Mijn inziens kom je dan automatisch in het linkerschuifje terecht. Als ik al zo vrij mag zijn om alles in vakjes op te delen. Naarmate je ouder wordt, schuif je op naar rechts. Of wordt je conservatiever wat voor mij hetzelfde is. Je bent meer bezig met materiële zaken. Werken, geld verdienen, bouwen, verbouwen, huren, auto kopen, reizen, maw the material world quoi.

Maar dan gaan we nog een stap verder en zijn daar de opgroeiende kinderen. Je wil je kinderen idealen meegeven, idealen aanleren. En wederom is dan het linker wereldbeeld mooier dan het rechtse. Hoe je het ook draait of keert. Solidariteit is toch wel een veel aangenamer alternatief dan het steeds maar weer de schuld te leggen bij "de anderen": de vreemdelingen (Vlaams Belang) of de Walen (NVA). Dan wil ik dat mijn kinderen opgroeien zonder al die ergernissen.

Bah politiek. Waarom is er is geen enkele partij die zijn gezond verstand gebruikt en de ene keer met die partij en dan met die partij samenwerkt om tot een resultaat te komen. Of waarom is er is geen enkele politieker die ongeacht wat zijn politbureau voorschrijft, eens zijn eigen mening verkoopt. Niet in mijn naam zeker?

En dan zijn ze verwondert dat er hier niets meer werkt?


"Linkse bobo's op een driewieler"

"Ook flaminganten hebben het recht om uitgelachen te worden"

woensdag 15 juni 2011

Afgaan

Zingen is mijn ding niet en zal het nooit worden ook. Zelfs de kinderen komen vragen om te stoppen als ik onder de douche een aria geef. In de lessen notenleer is zingen natuurlijk een wezenlijk onderdeel van de opleiding. Kwestie van te testen of de cursisten de noten kunnen lezen. In het eerste jaar was dat de Solsleutel en dit jaar is dat voornamelijk de Fasleutel.
Het is dan ook logisch dat je op het einde van het jaar een examen zang hebt. Sidder! Huiver! Beef! Waar ik met mijn gitaar bij een examen of klasvoorstelling of optreden alles onder controle heb, wel dan is zingen in het openbaar pure horror en gruwel. Maar er is geen ontsnappen aan als je een instrument wil studeren. Een noodzakelijk kwaad zeg maar.

Het is zo dat je een week voor het examen een stukje van het examennummer (het Solsleutelgedeelte) mee huiswaarts krijgt om in te oefenen. Net voor het examen krijg je dan het volledige nummer te zien (met het Fasleutelgedeelte) en dat wordt ook kort ingeoefend. Dan is het allemaal naar buiten. eentje in het examenlokaal en eentje op de gang aan de pupiter alwaar het stukje nog eens een allerlaatste keer kan ingestudeerd worden. In het examenlokaal zelf zit een driekoppige jury en je wordt tijdens je zangexploten begeleid door je eigen leraar of lerares (wat doet een mens zichzelf toch aan).

Wel het examen zang is nogal slecht verlopen. Ik kan al helemaal niet goed zingen (pokkevals wil dat zeggen en geen toon kunnen houden) dus moet ik het hebben de technicaliteiten. Namelijk van het noten lezen, de intonatie en toestanden (u weet wel piano of zacht waar p staat en wat harder waar er mf of mezzoforte staat). Het stuk had 4 maten voorspel, dat wil zeggen vier maten dat de piano speelt en je zelf niet veronderstelt wordt te zingen. Je oefent daar een ganse week op, maar op het examen begin je dus van pure zenuwen al na drie maten te zingen! Vanaf dan ben je de kluts kwijt, gaat het van kwaad naar erger en ontspant zich dus een kleine ramp. De drie vriendelijke dames (dat ook nog) van de jury bleven er niet minder minzaam om lachen. Grr!


Na afloop had ik er flink de pest in. Enorm ontgoocheld. Als een donderwolk naar huis. En de kinderen maar troosten en zeggen: "Maar papa, je hebt toch je best gedaan!". een omgekeerde wereld.

Ik hoop maar dat ik ik erdoor ben. Ik krijg mijn punten pas volgende week woensdag maar ik ben er helemaal niet gerust in! Op 28 juni volgt dan nog het examen gitaar, maar daar kijk ik zelfs naar uit.

dinsdag 14 juni 2011

IJverige wijven verjaardagsfeestje

Vrijdag hadden we er eindelijk tijd voor gevonden en gemaakt: het verjaardagsfeestje van ons Konijn. Schaam op ons! Schaam op ons! Ik weet het; het kind verjaart in januari maar telkens kwam er iets tussen en er was ook de vraag van wat gaan we nu doen.

Het is zo dat je tegenwoordig niet meer zomaar doet wat je wil bij zo'n verjaardagsfeestje. Het is een waar opbod tegen elkaar op. Onze dochter is dit jaar reeds gaan skiën (indoor welteverstaan, niet echt in de Alpen, maar dan nog was het ver rijden naar Komen, gelukkig was er een zeer bereidwillige opa maar ik ben aan het afwijken). Er bestaan reeds organisaties die het feestje van uw kind voor u organiseren, terwijl u valium slikkend met de rest van u vriendinnen kan gaan shoppen of met uw maten op café pinten kan gaan pakken. Een verjaardagsfeestje in een van de musea in Brugge met een creaworkshop was ook reeds enkele keren aan de beurt geweest. Een binnenspeeltuin is ook al lang veel te gewoontjes geworden.

Daarbij willen we daar ook niet aan meedoen. Waar stopt het op zeker moment? Vorig jaar hadden we zelf een schattenzoektocht met echte schatkaart en schatkist georganiseerd. De kinderen waren laaiend enthousiast. Wij ook, want om die gans meute losgelaten kinderen uren in je net verbouwde huis te laten rondcrossen, daar passen wij, ondanks de kinderliefde, toch ook liever voor!


Voor de jongste spruit werd dit jaar gekozen voor het jeugdfilmfestival. Kon het beter uitkomen dat dit festival in de Cinema Lumiere te Brugge samenviel met zijn verjaardagsweekend? One down, one to go.

Goed, nu nog een feestje voor onze dochter. Maar wat gedaan? Een natuurworkshop in Lippensgoed-Bulskampveld? Maar toch ook veel te duur eigenlijk. Ons Konijn had voor haar verjaardag een naaimachine gekregen. Misschien moesten we daar maar iets mee doen. In Gent is een café/atelier waar ook naaiverjaardagsfeestjes (of hoe moet je dat noemen) georganiseerd worden (BoHo Café & Atelier? Dat zag ze volledig zitten, zo'n naai atelier feestje.

Zo gezegd, zo gedaan!


Het was een schot in de roos. Bij binnenkomst (onmiddellijk na school vorige vrijdag) eerst smullen van lekkere aardbeien met bloemsuiker en dan aan het werk. De bedoeling was een versierd zakje te maken. De kinderen zijn er met vol enthousiasme op gevlogen en hebben uren aan een stuk geconcentreerd doorgewerkt. Je kon een speld horen vallen (hetgeen natuurlijk ook ettelijke keren letterlijk gebeurde).

Na het naaien van de tas waren er frietjes (mijn vrouw had het naaigedeelte voor haar rekening genomen, dus was het bakken van de frietjes voor mij).

De kinderen hadden zich na afloop geweldig geamuseerd en waren best tevreden over hun tas. Maar belangrijker hadden we hier een dolgelukkige dochter rondhuppelen en daar doe je het tenslotte voor. Hieronder het resultaat van het naaiwerk van enkele van de klasgenootjes:


maandag 13 juni 2011

De buit van de dag

Het was dus Vaderdag gisteren. Naast de leuke picknick als verrassing waren ook een aantal cadeautjes mijn deel. De komende weken ben ik weer voorzien van de nodige lectuur voor op de trein. Een boek vind ik altijd een fantastisch cadeau. Daar kan je bij mij steeds mee scoren. Herman Koch wou ik reeds lang eens lezen, wegens de massa's positieve reacties (ondermeer hier Patricia dacht ik) en die mens was bijzonder grappig in De Laatste Show een paar maanden geleden (idem met Ronald Giphart en die boeken zijn steeds meegevallen). Kader Abdolah is een mooie mens. Zowel uiterlijk (voor zover ik daar als man kan over oordelen, dus dames wees zo vrij me tegen te spreken of te beamen). Maar ook gewoon een mooie mens. Heel erudiet. Heel wijs. Hij heeft een geweldig accent. Dus daar kijk ik enorm naar uit. Ook het onderwerp van de islam, maar dan door kritische en gematigde bril spreekt me wel aan (ik moet ook dringend eens De Weg naar Mekka lezen van Jan Leyers, de serie was alvast goed, maar dat zal dan voor deze zomer zijn). Bij Michel Houellebecq weet ik niet goed wat te verwachten, dat is hier de grote onbekende in het rijte.


Niet alleen kreeg ik het nodige leesvoer maar ook muntjes of bloksnoepjes. Waarom bloksnoepjes? Toen ik als kind met mijn bebonne kind naar de apotheker ging, kreeg ik telkens een snoepje. Zoals je nu nog steeds een "vleesje" krijgt bij de meeste slagers of een koekje bij de bakker (met kleine kinderen that is). Wel dat snoepje bij de apotheker werd een "vitessepilleken" genoemd. Je zou er sneller van gaan lopen. Het staat natuurlijk buiten kuif dat dat ook effectief werkte.

Blijkbaar is dat verhaal van die "pillekes" blijven hangen. Ik heb steeds een potje met muntje of bollekes op mij bureau staan. Kinderen worden en worden kritischer, dus kwam de logische vraag waarom er op papa' bureau snoepjes mogen staan. Aangezien ik toen aan het studeren was, kwam het woord "bloksnoepjes" automatisch uit mijn mond gerold.

U kan wel denken dat elke keer als er hier ten huize Storm huiswerk dient gemaakt te worden er hier twee gangsters aan mijn bureau achter een "blokpilleken" staan te schooien!

zondag 12 juni 2011

Werken op vaderdag!

Ik was dit weekend  van dienst. Op zich niets speciaal natuurlijk. Het hoort bij de job. Ik was bij het opstelling van de planning weer vergeten dat de tweede zondag van juni vaderdag is. Vorig was het ook reeds van datum. Nu, voor mezelf vind ik dat niet zo erg maar dat was buiten de kroost gerekend, die er niet kon mee lachten dat vadertjesdag niet gevierd zou worden.

Wij hebben de traditie om dan uitgebried te smoeffelen met aperitiefhapjes (vertaal dit voor de kinderen naar chips a volonté, voor een keer dan toch) of tapas (vertaal dit voor de kinderen naar prikkertjes, zijnde kaas en salami op stokjes en groenten met dipsaus). In de loop van de week werd op school geknutseld en gezwoegd op een kunstwerk dat dan met de nodige fierheid kan worden afgegeven. En eigenlijk is dat toch altijd wel leuk om zo'n zelfgemaakt cadeautje te krijgen. Het wordt dan ook ten zeerste geäpprecieerd en krijgt dan met met veel plezier en liefde een vooraanstaand plaatsje aan de bureau of keukenmuur.

Het feit dat ze beiden mee mogen helpen om de pakjes te openen zal (ook al zijn ze ondertussen reeds wat groter) ook wel een rol spelen. Maar niets van dat alles dus dit weekend wegens werken geblazen.
Maar maar maar......


Het was dan ook een aangename verassing toen de kroost hier plots met een "big smile" aan de venster stond te koekeloeren! Om pakjes uit de delen natuurlijk. Maar ook om te picknicken met zelfgemaakte sushi (voor ma en pa) en quiche lorraine (voor het klein grut). 


Aldus toch wel een beetje vaderdag in majeur gevierd!!! Misschien er volgend jaar toch stiekem weer voor zorgen om met vaderdag op het uurrooster te staan?

woensdag 8 juni 2011

Damn, elke keer heb ik het vlaggen!

Je denkt dan eens vooruitziend te zijn. Je hebt de zondag op een terrasje samen een week menu opgesteld voor ganse week. Let wel, samen met wie welke dag wat gaat halen naar de winkel. Kwestie van goede voornemens naar een betere organisatie van de familie klepkes hier kan dat tellen. Gedaan  dus met die dagelijkse gezinschaos. Stel u dat eens voor! Allemaal rustig. Gedaan met rush rush. Woehoe! Allemaal zen dus.

Nog beter: je hebt dan die eerste dag van de week wat vroeger gedaan met werken. Wel, laat ons er dan nog een schepje bovenop doen en maar eens naar de winkel gaan en de shoppinlist voor de ganse week af te werken. Glunder! Glunder! Wat ben je goed bezig! Mindfulness is nu echt wel binnen handbereik!




Maar lap! Mijn echtgenote heeft het me al zo vaak gezegd! Nooit de producten vooraan in de rij nemen. Altijd achteraan! Die hebben een langere versheidsdatum!

Grmmbl! En elke keer, en echt wel elke keer ben ik het vergeten en heb ik iets mee dat 's anderdaags vervalt. Het was dus spaghetti bolognaise zonder geraspte kaas!

Ik ga nooit een goed shopper worden!

dinsdag 7 juni 2011

Twee nieuwe zomerdates

Nog twee concerten aan het festivallijstje toegevoegd. Telkens een dubbelconcert.En dan nog in de prachtige, romantische setting van het Rivierenhof in Deurne. De eerste avond treden James Walsh (die vorig jaar met Starsailor nog indruk maakte op het cactusfestival) en Jonathan Jeremiah (again, I know) aan. Naar de tweede avond kijk ik nog meer uit; Midlake (had ik vorig jaar op nwerchter reeds willen zien) en The Bony King Of Nowhere (het tapijtconcert in het lokale jeugdhuis was een paar maanden terug helaas te snel uitverkocht en wordt bij deze goed gemaakt).

Laat de zomer maar komen!


Een overzichtje:

Donderdag 07/07/11: James Walsh en Jonathan Jeremiah, Rivierenhof  Deurne. 

Vrijdag 08/07/11, zaterdag 09/07/11 en zondag 10/07/11: Cactusfestival met ondermeer Isobel Campbell & Mark Lanegan, Keziah Jones en Iron and Wine in het Minnewaterpark te Brugge.

Vrijdag 15/07/11: Gent Jazz Festival met Agnes Obel, Absynthe Minded en Angus & Julia Stone te Gent natuurlijk.

Zaterdag 06/08/11 en zondag 07/08/11: Dranouter Festival met Grant Lee Buffalo, Rodrigo & Gabriella, The Jayhawks, C W Stoneking en Ben Harper (hopelijk eens solo) te Dranouter.

Zondag 14/07/11: Midlake en The Bony King of Nowhere, Rivierenhof Deurne.

Donderdag 18/08/11: Pukkelpop met Anna Calvi, Fleet Foxes en Foo Fighters te Kievit, Hasselt

maandag 6 juni 2011

Lazy monday

Een week niets geschreven wegens te druk. Goed bezig! Tijd om daar iets aan te veranderen dus... Nochtans zijn er de nodige rustpunten geweest de vorige week, maar toen had ik te druk met gewoon nietsdoen. Ook dat is nodig.

Vorige week maandag waren C en ik eindelijk (ik kan me de vorige keer zelfs niet meer herinneren) nog eens samen een dagje vrij. Hoogtijd om samen nog eens een restaurantje, een terrasje en een klapken (zonder dat het over de dagelijkse organisatie des huizes en kinderen gaat) te doen.

Met een trouwfeest in het vooruitzicht waar onze aanwezigheid op prijs zou gesteld worden, moest de dame des huizes natuurlijk de nodige inkopen doen (Waarom is het toch dat telkens er een feest in zicht komt, vrouwen plots beseffen niets meer in de kleerkast hangen te hebben)
Nu, zolang het nuttige aan het aangename gekoppeld kan worden, heb ik daar niets op tegen. Iemand moet de zakken dragen, nietwaar.

Het werd een leuk dagje Gent onder een stralende zon. De middaglunch (een zuiders en een Toscaans bordje) werd genuttigd op het zonovergoten terras van Het Dagelijks Brood. Het heeft gesmaakt, dankuwel. Trouwens de verse muntlimonade is een aanrader!


Het shoppen ging vlot. Na twee winkels was de buit binnen en het mag gezegd: de dame des huizes zag er stralend uit in haar nieuwe garderobe. Daar het winkelen dermate vlot verliet was er nog tijd in overvloed voor een lekkere koffie te nuttigen in de OR Espressobar.


Niets leuker dan met de benen op de chauffage naar buiten te turen, te genieten van de koffie en onbeschaamd commentaar te geven.