donderdag 14 juli 2011

Rivierenhof

De kinders waren op scoutskamp en moesten die vrijdag gehaald worden ergens diep in Nederland.  Voor de donderdag hadden wij tickets voor Jonathan Jeremiah en James Walsh (van Starsailor) voor het Rivierenhof.

Met de kinderen het huis uit was het dus aan ma & pa om op stap te gaan. Een hotelletje in Antwerpen geboekt. Gaan eten en hop de tram (10 voor alle volledigheid) op richting Rivierenhof Deurne.


Het blijft toch een geweldig mooie en romantische setting daar in het openluchttheater. Niet altijd de meeste ambiance. Daarvoor zijn zitplaatsen niet bevorderlijk. Ook het publiek is vrij verscheiden en atypisch voor een concert. Maar hey, dat kon onze pret niet deren. met een 'bolleke Koninck' in de hand zaten we, vrij dicht bij het podium, klaar voor het optreden van Jonathan Jeremiah.

Enkele weken terug zagen we Jeremiah nog aan het werk in de AB. Daar was de Engelse singer-songwriter nog begeleid door violen, cello en contrabas. 's Anderendaags zou hij op het North Sea Jazz festival optreden met een 60-koppig symfonisch orkest.


Leuk voor ons was de totaal verschillende set en opstelling. Deze keer geen strijkers maar enkel een vriend bij de hand met een extra gitaar (een 12-string). Maar geen nood. Ook in deze gestripte versie bleven de songs overeind en werd de prachtige bariton van de heer Jeremiah nog meer in de verf gezet.


De bisnummers werden solo afgewerkt. Nadien kwam er nog een verrassing: na het optreden van James Walsh gaf Jonathan Jeremiah nog een akoestische set aan de bar, met Happiness natuurlijk of wat had u gedacht?


Het optreden van James walsh was niet slecht, maar echt niet mijn ding. De dame des huizes kon het best wel bekoren. De man in kwestie heeft een paar ijzersterke nummers (denk maar aan "Four on the floor") maar zijn kopstem begint op den duur nogal zeurderig te klinken.

Na het optreden nog een klein stapje in de wereld gezet, jawel goed gezien, beiden met nieuw soldenschoeisel.


's Anderendaags vriendelijk maar beslist voor het ontbijt in het hotel bedankt en maar gekozen voor 'Het dagelijks Brood' om de hoek. Het heeft gesmaakt, dankuwel. En dan hop achter de kroost. Die zich goed geamuseerd bleek te hebben. Beiden heel vuil waren ('maar papa wij hebben ons wel één keer gewassen hoor). En ma & pa toch wel content weer voltallig te zijn.

dinsdag 12 juli 2011

Catch Of The Day

Eindelijk nog eens tijd gevonden voor een postje. Nu mag ik niet klagen want de voorbije dagen waren rijkelijk gevuld, maar wel degelijk met leuke dingen als daar zijn een avondje Rivierenhof, een nachtje Antwerpen en als toemaatje een weekendje Cactusfestival.

Met de vakantie in het verschiet (nog een drietal dagen werken) en dus eindelijk wat vrije tijd in het vooruitzicht, werd het hoog tijd om nog wat CD's van het verlanglijstje te schrappen.

William Fitzsimmons - Gold In The Shadow
Josh T. Pearson - Last Of The Country Gentlemen
Jonathan Jeremiah - A Solitary Man
Fleet Foxes - Helpnessness Blues

Luisterplezier verzekerd voor onderweg. Al zal ik dat volgens democratisch principe moeten delen met Justin Bieber (helaas de dochter vindt hem gewééééééééééldig en een schatje, begot) en Kapitein Winokio (is van de wereld of danst of zingt of wat dan ook alnaargelang de goesting van de zoon op dat moment). De reisregels stellen dat er om beurten door een lid van de familie een CD gekozen mag worden. En neen Justin Bieber went niet. Echt NIET!



Via Amazon toch wel een stuk goedkoper dan de FNAC. En het blijft steeds leuk om dan 's morgens het pak uit de brievenbus (jawel, half uit de brievenbus, dankuwel fakteur) te zien steken. Ongeveer een drie dagen na bestellen is het pakje aan huis geleverd. Ik ben nu wel eens benieuwd naar de vijfde CD die via een praticulier op Amazon werd besteld, dat duurt toch beduidend langer.

 William Fitzsimmons - The Sparrow and the Crow

woensdag 6 juli 2011

Moody's very moody!

De Standaard deze morgen:

Moody's verlaagt Portugese kredietrating tot ‘rommel'

Ratingbureau verlaagt de rating van Portugal met vier trappen. Na Athene heeft mogelijk ook Lissabon nieuwe noodhulp nodig.
Het strenge verdict van Moody's kwam gisteren als een donderslag bij heldere hemel.
Nadat de beurzen al gesloten waren, liet het ratingbureau in een persbericht weten dat het zijn oordeel over de kredietwaardigheid van Portugal op lange termijn met vier stappen verlaagt. Portugal zakt naar het niveau Ba2, en heeft daarmee de status van ‘junk' of rommel.

Voila en dus is Portugal overgeleverd aan de aasgieren, excuseer de speculanten.


© Ron Leishman (www.clipart.com) 

Wat moet ik mij nu bij zo'n beslissing eigenlijk voorstellen?
's Morgens gaan de "corporate boys" gaan golfen! Natuurlijk allemaal haantjes onder elkaar. de verliezer van de dag, laten we hem 'good old Norm' noemen, wordt zwaar in de zeik genomen. Je kan je best voorstellen dat onze Norm dan zwaar gefrustreerd over zijn handicap 7 naar zijn desk tjokt.

Nu, geen nood, er is beterschap op komst voor het humeur van Norm. Want in de namiddag krijgt onze jongen op de algemene vergadering, samen met alle andere aanwezige "three piece suits", een flinke bonus uitgereikt!

Tijd voor een feestje dus! Eerst samen met de andere "business fucks" een toprestaurantje binnen. De wijn vloeit rijkelijk, wat had u gedacht met zo'n bonus. Later op de avond naar een of andere hippe keet in Lower Manhattan voor een afterparty. Weer haantjes onder elkaar natuurlijk. Wie kan het verst pissen? Wie heeft de grootste? En dus maar proberen DSK-gewijs dat knappe, jonge dienstertje binnen te doen. Mislukt! 'Good old Norm' wordt weer zwaar in de zeik genomen door de rest van de "Harvard business school boys".

Dan maar terug naar kantoor en een nota schrijven om de frustraties af te reageren? Wie gaan we het eens laten ontgelden? Portugal? Ja Portugal, dat lijkt geen slecht idee!
Let op volgende week gaan ze terug golfen! Of ben ik nu een (s)linkse commy bastard?

zondag 3 juli 2011

Herman op zondag

U kon hier het al lezen, en ook hier en hier en hier en hier. Dus besloot ik ook maar een gedicht van Herman de Coninck te plaatsen. De kinders zijn vrijdag op kamp vertrokken met de zeescouts. De week voor hun vertrek was hectisch en druk. En af en toe schoot het wel eens door mijn hoofd dat het volgende week wel rustiger zou zijn, zo met de kinderen op kamp.

Want kent u dat? Twee kinderen 's morgens uit bed krijgen, ontbijt maken, ontbijt doen opeten, brooddoos maken, brooddoos doen meenemen, boekentas maken, boekentas doen meenemen, kleren klaarleggen, kleren doen aandoen, tanden poetsen, schoenen klaarzetten, schoen aandoen, jassen meegeven, en dan spurten om op tijd op school te komen.

Wel dan denk je wel eens volgende week zal het rustiger zijn. Het is ook rustiger. Te rustig! Ik mis ze eigenlijk al, die twee brulboeien! 


Vandaar...


‘Slaap maar,’ zeg ik


'Slaap maar,' zeg ik

tegen een dochter die allang slaapt

en daar wakker van wordt.

Het onweert. Misschien wil ik wel

dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.

Maar ik kan niets anders dan samen met haar

niets kunnen.

Zoals woorden. De dingen gebeuren.

Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.

Maar dan zonder woorden.


~Herman de Coninck