maandag 28 februari 2011

La Photocabine

Een leuke link:

www.laphotocabine.com/

Zouden de jonge gasten van vandaag dat ook nog doen? Zo samen met hun liefje in zo'n kotje kruipen voor een fotootje samen. Of zouden ze gewoon hun gsm of iPod nemen?


Onze kids hebben zich alvast volledig kunnen uitleven in het fotokabientje. Niet met hun lief natuurlijk (ze zouden eens moeten durven begot). Maar smoelen trekken that is!

zondag 27 februari 2011

Ray LaMontagne and the Pariah Dogs

Vrijdag 18 februari 20 uur Koningin Elisabethzaal Antwerpen

Ray LaMontagne - zang, gitaar en mondharmonica
Eric Heywood - gitaar & pedal steel
Greg Leisz - gitaar & pedal steel

Jennifer Condos - bas
Jay Bellerose - drum

Een optreden; gezeten in een klassieke zaal, het is niet echt mijn ding. Dat heeft op zich niets te maken met de klassieke zaal. Bij het optreden van Kommil Foo in het Concertgebouw te Brugge vond ik het maar normaal. Maar bij de muziek van Ray LaMontagne wil ik bewegen en met mijn lang haar wiegen! Waarom laat ik het anders groeien? Voor headbangen ben ik allengs te oud (wegens al deels versleten en nekpijn, that is the day after) en niets zo zielig als een oude vent die krampachtig hip tracht te wezen. Maar dit alles terzijde.
Nu, de Koningin Elisabethzaal met zittende plaatsen had ook zijn voordelen. Mijn dochter (11 jaar, maar volgens eigen zeggen al volop een puber) die wel wat Ray LaMontagne lust (zie alhier), kon op deze manier mee richting Antwerpen. Gezeten in haar stoel kon ze het optreden ook zien, hetgeen staand in de AB bijvoorbeeld een pak lastiger zou zijn geweest. In het heel verscheiden publiek was ze waarschijnlijk wel de jongste. De toeschouwers waren opvallend van allerlei pluimage; van zeer oud en klassiek (het type klassieke muziekkenner), oude rockers (u kent ze wel met zwart T-shirt met de lippen van Mick jagger erop en het bijhorende jeansvestje), halve cowboys (boots, jeans en geruit hemd), normale mensen (wij natuurlijks, wat had je gedacht) tot de mens achter Admiral Freebee (Tom Van Laere) met knappe madam. Ik weet niet of het aan de zaal dan wel aan de groep lag eigenlijk (van die verscheidenheid onder het publiek dan).

Nu genoeg gezeverd. Het gaat tenslotte om de muziek. Het voorprogramma bestond uit de Secret Sisters. Een paar Hillbillie girls (Laura & Lydia Rogers) in jaren vijftig stijl met het sappige accent uit het diepe zuiden van Muscle Shoals, Alalabama. Maar al kan je denigrerend gaan spreken over boeremeisjes en dergelijke, de dames beschikken beiden over een engelenstem. Ze begeleidden zichzelf op gitaar, maar het gitaarspel is van zo'n lage kwaliteit dat ze het beter achterwege zouden laten. Ze hebben zo'n mooie stemmen dat dat ruimschoots voldoende is. Hetgeen ook duidelijk wordt in een a capella gebracht nummer. De gospel invloed is nooit veraf maar het is vooral country geïnspireerde muziek. Vandaar ook de covers van Patsy Cline en Hank Williams. Daarmee was de country-toon van de avond dan ook gezet.


Dan Ray LaMontagne & The Pariah Dogs zelf. Telkens als het over Ray LaMontagne gaat in de vakpers sleurt men tot in den treure toe het verhaal van de jonge Ray erbij die in de schoenenfabriek werkt, plots muziek hoort van Crosby, Stills, Nash & Young hoort en gewoon besluit ook singersongwriter te worden. En kijk dat lukt best aardig met de grote doorbraak met het album "Gossip in the rain" en de single "You are the Best Thing". Maar dat is reeds een tijdje terug. Het is duidelijk dat de heer LaMontagne met de de Pariah Dogs van het singersongwriter-etiket af wil en resoluut voor het countrypad kiest. Bij vorige passages in België zei de man in kwestie tussen de nummers niets, maar dan ook helemaal niets. Het feit dat in Antwerpen de medemuziekanten en de voorprogramma-zusters overvloedig werden gecomplimenteerd, het publiek herhaaldelijk werd bedankt, getuigt dat de mens zich duidelijk beter in zijn vel voelt op het podium met de groep erbij. 
Het optreden begon vrij braaf met 2 nummers van het nieuwe album "God Willin' & The Creek Don't Rise" gevolgd door een mooie versie van "Let it be me". Ik zeg braaf omdat de nummers krak hetzelfde klonken als op de CD, niet meer en niet minder. Langs de andere kant moet gezegd worden dat je de eerste nummers sowieso zwaar onder de indruk bent van de man's geweldige stem, hees maar loepzuiver en krachtig. Een van de betere, zo niet de beste, blanke soul-stemmen van het moment
Het was pas bij een beklijvende versie van "Repo Man' (dan ook een prachtig stomend bluesnummer) dat de vlam in de pan sloeg. In het volgende nummer, om het bluesgevoel te bewaren liet LaMontagne zich volledig gaan op de mondharmonica.
Het kippevel moment kwam met een solo gebrachte, folky versie van "Like Rock&Roll And Radio.

Tot 2 maal toe mochten de mooie stemmen van de Secret Sisters het geheel opfleuren. Als op het einde de covers van Cecil Null (I Forgot more Than You'll ever Know) en Merle Haggard 'Mama Tried) worden bovengehaald, wordt dus helemaal de kaart van de country getrokken en mag Eric Heywood helemaal loos gaan op de pedal steel. Niet echt mijn cup of tea maar het publiek wist het best te pruimen.


In de bisronde werd een tot op het bot doordringende versie van "Trouble" gebracht samen met een beklijvende "Hold You In My Arms".

Ons Konijn vond het allemaal dik in orde, maar voor we goed en wel Antwerpen uit waren lag ze reeds in dromenland.

donderdag 24 februari 2011

Middagpauze

Het voordeel van het werken van lange dagen werken is dan ook de langere middagpauze."Elk foorteel hep se nateel", dixit Johan Cruijff, de legandarische nummer 14 van Ajax (voetbal that is). In tegenstelling tot vandaag was het dinsdag werkendag en in tegenstelling tot vandaag was het dinsdag bijna lente. Ondanks een temperatuur van 4°C was het zalig in het zonnetje. Terrasjesweer dus,.....


Niets zo leuk als een terras, uit de wind in de zon,...., een lekkerekop koffie en een goed boek. Wel, van zodra het weer het toelaat kan ik best genieten van een gestolen uurtje over de middag. Het boek was van Chinua Achebe (Een wereld valt uiten). Leren kennen tijdens de reeks "Paper Trails" op Canvas. Het had wel iets, zo lezen over Nigeria op zonnig en fris voorjaarsterras in Oostende
De koffie is nog een onvervalste filterkoffie met een tinnen filteropzetstuk.

Nostalgie, het stamcafé van mijn grootvader zaliger serveerde zijn koffie ook met dergelijke massieve filters. Ook de Scotch van het vat werd er in tinnen kruiken geserveerd. Enkel aan de stamgasten welteverstaan, wegens het risico diefstal. Ik meen mij te herinneren dat je op zeker moment zelfs kon kiezen tussen een nieuwe (herbesteld wegens diefstal) en de oude versie. Het hoeft geen betoog dat de oude rakkers uit de oude tinnen bekers dronken. Het bier smaakte er schijnbaar nog zo goed in.
Sinds mijn grootvader me haast elke zondagvoormiddag meenam naar "De Keyser" heb ik een onnoemelijk zwak voor cafés met een "ziel". Dat kan gaan van een brasserie tot een loungebar of zelfs een bruine kroeg.

Mijn opa's vaste stek in Oostende was café Ensor in de Ensorgallerij. Maar de ziel lijkt daar samen met de oude eigenaar te zijn weggegaan. Plaats nummer twee was de Brasserie van Hotel Du Parc. Een prachtige Art Deco verbruikszaal (ik zal nog eens wat foto's van het interieur nemen) die ook de lievelingstek van Michiel Hendryckx (fotograaf) bleek te zijn.

Maar dinsdag was het zalig toeven en lezen op het terras van Hotel Du Parc in Oostende.

dinsdag 22 februari 2011

Jazz op Zondag - Opatuur in De Centrale: Karl Van Deun & Ruben Machtelinckx

Zondag 13 februari 20 uur Opatuur vzw in De Centale

Karl Van Deun - Gitaar
Ruben Machtelinckx - Gitaar

De Centrale was één van die plaatsen die al een tijdje met stip in de agenda stond aangekruist. Het was gewoon een kwestie van tijd en een geschikt optreden vinden. Wel zondag 13/02 was het eindelijk zover. Twee gitaren, dat mocht ik niet missen (ze zijn over het algemeen vrij zeldzaam in de Jazz geworden).

Een sms-je in de namiddag volstond voor een plaatsreservatie. s' Avonds de trein op richting Gent-Dampoort en 10 min stappen later vonden we De Centrale (Kraankinderstraat 2). De eerste de beste deur binnen en de dame aan het loket wist niets van een reservatie op mijn naam. Het Jazz-gebeuren bleek een deur verder, net achter de hoek, te zijn. Daar aangekomen stond mijn naam netjes op een luxe lederen zetel te prijken. Helemaal op de eerste rij (met de neus) op het podium. Er werd mij zelfs een stukje pizza aangeboden. De blonde Grimbergen vervolledige het kader.



Het optreden was een sprankelend samenspel tussen leerling en leraar. Het was opnieuw puur genieten! Karel Van Deun (de senior met baard links op de foto) is immers de leraar van jonge hond Ruben Machtelinckx. Van Deun is duidelijk een klassiek geschoold gitarist en liet bij momenten zijn virtuositeit in het tokkelen horen. De man speelde met watjes in de oren en een "brace" om te pols. Het is niet enkel topsport die een aanslag op het lichaam lijkt te plegen. Deze gitarist (en leraar aan het conservatorium) uit de Kempen heeft blijkbaar gehoorproblemen en was een tijd gestopt met spelen. Om dan nadien terug de draad op te pikken met iets teveel enthousiasme en dus overbelasting van de pols (vandaar het steunverband). Naast begenadigd gitarist mocht ook blijken dat de heer Van Deun een getalenteerd songschrijver is.

De ganse avond werden afwisselend stukken van Machtelinckx en Van Deun gebracht, naast een paar schitterende cover. Vooral de versie van "50 ways to leave your lover" van Paul Simon maakte flink wat indruk. Tussen het samenspel door lieten beide heren de ruimte voor solowerk.

In de composities van Ruben Machtelinckx beperkte de leraar zich tot sober begeleidingswerk. Dat het tussen beide heren klikt mag duidelijk zijn aan de titel van de eerste compositien van de jonge Antwerpse gitarist onder de vleugels van Karel Van deun; namelijk "Vrolijk Deuntje" (hebt u hem?).

De jonge gitarist was duidelijk meer op de Jazz-leest geschoold en bracht met effecten en loops dan ook flink wat "schwung" en begeestering in het optreden. Dat deze Ruben Machtelinckx een groot talent is, druipt er dan ook van af. Binnenkort opnieuw bij Opâtuur in De Centrale (dus alvast weer iets om naar uit te kijken).

De Centrale

Opatuur vzw

zondag 20 februari 2011

Concerten van de week

De voorbije week:

  • Karel Van Deun & Ruben Machtelinckx. Jazz op zondag: voor het eerst in De Centrale te Gent geraakt en genoten van het gitaarsamenspel tussen  leraar en leerling. Zondag 13 februari
  • Ray LaMontagne: in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen. Vrijdag 18 februari.
De komende week:

  • Von Blixen: optreden in 'T Risico te Brugge. Eigen Nederlandstalige muziek met piano en contrabas. Als ik me niet vergis bestaat het duo uit vader en dochter (is ber iets mooiers?).
  • Band of Horses: in de AB te Brussel. Het hoogtepunt van de week! Was binnen de kortste keren uitverkocht. We kijken er al een tijdje naar uit! Donderdag 24 februari.
  • Pierre Vaiana "Itinerari Siciliani": in De Werf te Brugge. Nog een portie Jazz. En hoog tijd om nog eens naar De Werf te gaan.  De laatste tijd veels te veel links laten liggen. Zaterdag 26 februari.

zaterdag 19 februari 2011

Een dag zonder einde!

Ach ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Is het u opgevallen? Donderdag was een ongelooflijk lange dag.

Zo kort als de woensdagnacht was, zo lang leek de donderdag wel te zijn.

Woensdagnamiddag was alles nog normaal. Er was gitaarles. En het ging prima. Na weken ter plaatse trappelen, eindelijk terug een grote sprong voorwaarts (copyright Mao).

Die avond waren er reeds de eerste tekenen. Stress!
Immers examen notenleer. Viel achteraf bekeken best wel mee.
Examen zang, dwz een piano, veel noten op veel te kleine notenbalken, zweet onder de oksels in het veel te lichtblauwe hemd en alleen de naakte, valse stem..

Na die inspanning moest een ontlading komen. Die werd gevonden. Met vrienden in een bruine kroeg. Er leek geen einde aan te komen. De nacht was jong. De dag was nog veraf.

Maar de belofte aan een schoonvader om 's anderendaags te helpen.

Na 4 uur slaap.
Veel te veel Leffe's.
Wie had in godsnaam het idee om van dat slaapmutsje een whiskey te maken.



Het bonkte bij het opstaan. Het smaakte nog steeds naar de nacht ervoren. Het bonkte bij het ontbijt. De kids al slaapwandelen naar school gedaan. De tas koffie met de tanden op elkaar uitgedronken. Het hielp niet. Het bonkte nog steeds na de eerste Nerofen. De vuilnisbakken buiten gezet. Slik. De maag die 5 kg woog. Opnieuw die smaak van de nacht ervoren. De sigarettengeur, de sigarettesmaak na meer dan 2 jaar gestopt te zijn. Het bonkte nog steeds toen ik om 8u30 in de auto stapte. O god, die maag.

Aangekomen bij de schoonouders! Wat een berg! Wat een ongelooflijk, verschrikkelijke grote, stinkende en dampende berg. Boomschors begot! Zo een berg! Het bonkte nog steeds bij de vraag of ik geen zin had in een tasje koffie (och niet weer)!
NEEEEEEEEN!!!! Aaaauw, niet zo luid! Het bonkte nu nog erger.

De eerste steek met de schop. Het bonkte nog steeds. 4 kruiwagens. Slechts 5 graden! Maar het zweet brak me uit. Zweet, zweet, en nog meer zweet. En het bonkte. En het bonkte. En het bonkte de ganse dag verder.

Een eewigheid later (16u30) was de berg weg. Ook het beste van mezelf lag samen met tientallen hoopjes boomschors over de tuin zonder einde gespreid.

De avond werd kort. De nacht werd zalvend. Vrijdag werd een nieuw mens geboren.

dinsdag 15 februari 2011

Eentje uit de diepe krochten van het archief (2): Better stop messing around with the girl, ...

Op onze tiende huwelijksverjaardag  Ooit zou ik graag eens een bezoekje willen brengen aan een oud dametje in Glandore, County Cork, Ireland.


Way back in the nineties. Chévrefeuille en ik trokken met de tent en fiets door Ierland. Prille liefde! (Woehaa!)

Wat doe je in Ierland als je 's avonds laat toekomt na een dag fietsen en na het opzetten van de tent te moe bent om nog zelf te koken. Right! Je gaat naar de pub. A pint of Guiness and a seafood chowder. Je raakt er altijd wel met iemand aan de praat en daar werden we zelfs door een Nederlander getrakteerd als ik me niet vergis.

Maar het mooiste van de avond moest nog komen. Het was stilletjes donker geworden en op de weg terug van de pub naar de tent, komen we een oud dametje tegen. Een jaar of zeventig. Een beetje gebogen. Pientere oogjes. Verfpotten in de hand en verfspetters op het zicht.


En ze begint met ons een praatje te maken.

Waar we wel vandaan kwamen. "Oh Belgium."

En of we gegeten hadden. Jawel in de pub. De eigenaar van de pub was toch wel de zoon van haar broer.

En waar we sliepen. "Ach op de campsite." Wel dat was de zoon van een andere broer.

En jammer dat we elkaar niet eerder ontmoet hadden want dan hadden we bij haar kunnen eten. En jammer dat het zo laat was anders hadden we een kopje thee kunnen komen drinken. En dat ik zo mooie witte tanden had. En dat we eigenlijk wel evengoed bij haar thuis hadden kunnen slapen want er was plaats in overvloed. Zo'n tentje was toch maar niets.

Maar toen kwam dé vraag: "Are you married?"

- "No, we are living together."

Toen kreeg ik een doordringende blik en de volgende boodschap: "Better stop messing around with the girl, and get married!"

Wel ik zou haar vandaag zo graag gaan vertellen dat "I did" en vandaag meer dan 10 jaar later nog steeds!

Ik vrees alleen een beetje ….

maandag 14 februari 2011

Jawel, mijne dames en heren, het gaat de goede kant op ...

Mijn dochter is onlangs 11 geworden. Het is een bloem van een kind, al zeg ik het zelf (en neen, natuurlijk ben ik als fiere vader niet in het minst bevooroordeeld!).

Zeg het haar aub natuurlijk niet teveel of ze gaat naast haar schoenen maat 36 lopen. Ze is 11 begot en al volop in de overtuiging dat ze pubert. In godsnaam laat het uit! Maar dit alles terzijde.

Het gaat de goede kant uit met haar muziekkeuze. Na de jaren van het onvermijdelijke K3 (en andere studio 100 gedoe) ging ze overstag voor de echtere muziek van Kapitien Winokio. Ok, ze luistert naar Eurosong For Kids en is er nog rotsvast van overtuigt om volgend jaar mee te doen (godbetert begot!).

Maar ......
Ze vindt de Kings Of Leon goed! Ze luistert graag naar Kings of Convenience! En ze is een fan van Ray LaMontagne.
Jawel, mijnheer en mevrouw, het gaat de goede kant op ...


Hoe komt zo een kind daarbij denkt u dan (gij kritische geest gij)?
Wel een paar jaar terug (meer bepaald 2 jaar terug zelfs) dacht ik ten onrechte dat mijn oude iPod de geest gegeven had. Ik ging vrij snel achter een nieuwe wegens dagelijks gebruik en dochterlief vroeg zo lief of ze het oude/afgedankte exemplaar mocht hebben. Wel mijn dochter heeft gouden handen (had ik al gezegd dat het een bloem van een kind is?) en kreeg het oude beestje terug aan praat. Het was maar billijk dat zij het apparaatje mocht houden. Een deel van de muziek mocht er af, neen geen Tool voor haar en ook geen Pearl Jam en ook geen Black Keys!

Maar dus wel Kings Of Leon, Kings of Convenience en Ray LaMontagne. Vrijdag aanstaande gaat ze naar haar eerste "grote" concert: Ray LaMontagne and The Pariah Dogs in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen!!!!
Ik ben benieuwd!!!


Langs de andere kant is er nog veel werk aan de winkel; op die iPod staan ondertussen ook Justin Bieber, Lady Gaga, Rihanna en Katy Perry te blinken naast Mika.

vrijdag 11 februari 2011

BRZZVLL oftewel BRAZZAVILLE

6 januari 17 uur te Vrijstaat O.

Brzzvll (Brazzaville)

Jan Willems - Toetsen
Geert Hellings - Gitaar
Vincent Brijs - Bariton sax
Andrew Claes - Tenor sax en effecten
Steven Van Loy - Elektrische bas
Maarten Moesen - Drums

Vrijstaat O te Oostende blijft eigenwijze Jazz programmeren. Net als bij Quentin Dujardin sluipt bij dit Antwerpse Septet (septet volgens de website maar in Oostende met 6 op het podium en dus eerder een sextet naar mijn bescheiden mening) ook de wereldmuziek hun jazz-sound binnen.

 (Photo by Mous Lamrabat)

Op hun website omschrijven ze hun sound als; "geïmproviseerde future psyfunk met een hoog afrobeatgehalte."

Deze term afrobeat in combinatie met de naam Brazzaville zou allengs laten concluderen door Afrikaanse wereldmuzieksandalenjazz. Maar niets is minder waar...

Brazzaville is een band met een groove. Dat is wel het minste wat je kan zeggen. Bij de eerste twee nummers spat het Funk-gehalte er af. Het klinkt smooth, jazzy en funky met een mooi  melodieus thema. Beide songs lijken op gebouwd uit een fuky melodie waarond vrij strak gespeeld wordt. Weinig tierlantijntjes maar vrij straight en groovy. De verwijzing naar Sly Stone en Herbie Hancock dringen zich op. Ergens speelt de groep hier toch wel wat braaf en op safe.

Maar bij het derde nummer (Double joy) gaat het slot eraf, de jonge honden worden van de ketting gehaald en mogen volledig loos gaan. Er wordt naar hartelust gefreewheeled met effecten, pedalen en toonladders. Vooral Vincent Brijs op zijn bariton sax, Andrew Claes op zijn tenor sax met effecten en Geert Hellings op gitaar laten zich volledig gaan.
De andere muziekanten Jan Willems op toetsen, Steven Van Loy op elektrische bas en Maarten Moesen op drums stellen zich wat bescheidener op achter bovenvermeld trio. Anderzijds zorgen zij voor de backbone van de groep en fungeren als vangnet bij het improviseren.

Het speelplezier druipt nu bij momenten van de gezichten en het podium. Dit werkt aanstekelijk op het publiek, dat zich maar al te graag laat meenemen. De track is weg bij de muzikanten en het is tijd wat spanning in het optreden te steken. Een risico wordt niet geschuwd door een nagelnieuwe song aan te vatten (van tijdens de soundcheck?) want de parituren worden erbi gehaald en de spanning en concentratie staat op de gezichten te lezen. Maar het nummer "Kevin" doorstaat glansrijk zijn vuurdoop.

Vanaf dan is het gewonnen spel voor de groep. Het was weer een fijne Jazz op zondag in Vrijstaat O.

U kan Brazzaville misschien kennen van de MIA-awards waarbij de groep, volkomen terecht overigens, genomeerd was in de categorie Album-artwork. Meer bepaald met het album Happy Life Creator met onderstaande zelf te maken pop-up (maar met instructiefilmpje op youtube).


Als u de Antwerpse band ergen te lande wil meepikken; tourdata op

http://brzzvll.com/

donderdag 10 februari 2011

Bongo-Stress

Terug van (even) weggeweest.

Februari! Het is weer die tijd van het jaar. De maand dat de Bongo bons vervallen. Of moet ik correcter stellen, Bongo de belevenisbon. Dus nog gauw-gauw, snel-snel die bons opdoen voor ze vervallen. Je zou er Bongo-stress van krijgen.

Ook wij hadden hier nog enkele exemplaren liggen. En zoals de voorbije jaren hebben we daar gemakkelijkheidshalve maar een ganse Bongobonhappening van gemaakt. Kwestie van zoveel mogelijk bonnetjes ineens op te souperen.



Het programma was alvolgt:

Maandagnamiddag: een dagje "wellnessen" in de trage provincie. Niet echt mijn ding; maar de vrouw des huizes vindt het leuk en zij is leuk gezelschap dus heb ik haar zonder morren geaccompagneert. Daarbij met een boekje in de ligzetel is best ontspannend. Ook al lig je daar in je zwembroek en waggelen er flink wat Bernidorm basterds rond. Zou het feit dat het maandag was het grote aandeel rijpere (ge)blonde(erde) dames met 4x4 kunnen verklaren?

's Avonds een B&B in Hasselt die aan alle verwachtingen voldeed!! Echt hemels (wat de naam ook liet vermoeden)!

Dinsdag: na een overheerlijk ontbijt flaneren, shoppen en terrassen in een lentezonnetje in het centrum van de Limburgse hoofdstede. Vriendelijke mensen die wereldburgers!

Zo, die zijn op. 3 down nog slechts 2 to go. Verlengen tot volgend jaar in februari?

donderdag 3 februari 2011

Solfège

Volgens Wikipedia:

"Solfège is de stelselmatige training van het muzikale gehoor door middel van een muzikale zangoefening, waarbij de melodie gezongen wordt zonder de tekst en met gebruikmaking van alleen de namen van de noten. Het doel van deze oefening is het muzikale gehoor te vergroten en tevens door zonder voorstudie van het blad te zingen de trefzekerheid te verhogen met betrekking tot ritme en melodie."

Dit stuk valt nog mee, maaaaaaaaaaaaaaar:

" Zo bestaan er afzonderlijke lessen ritmische solfège (het noteren van een ritme en het uitvoeren van een genoteerd ritme) en worden het muzikaal dictee en het herkennen van akkorden in de harmonieleer tot het gebied van de solfège gerekend."

En daar wringt het schoentje!!!!!


Toen de kinderen een paar jaar terug beslisten naar de muziekschool te trekken, leek dat voor mezelf een goed moment om ook die sprong te wagen.
Ik had vroeger nog wat op gitaar gepingeld maar daar was het dan ook bij gebleven. Toen de oudste aan het eerste jaar notenleer begon, bleek het al snel onontbeerlijk dat je als ouder maar best meehelpt met het instuderen, liedjes zingen (waarbij ma en pa mogen begeleiden op blokfluit of speelgoedsynthesizer). Chèvrefeuille had vroeger nog muziekschool gevolgd en kon dus helpen. Ik stond aan de zijlijn en keek ernaar.

Nu de muzikale kriebels bleken in huis rond te waren en ik besloot dan maar een jaartje gitaarles te volgen. Zonder de notenleer dan wel te verstaan. Gewoon akkoorden en songs spelen in een klein groepje bij een privé muziekschool. Pure fun. Ik kreeg de smaak goed te pakken en speelde (en speel nog steeds) zonder probleem en met heel veel goesting een half uurtje tot een uur per dag.

So far, so good.
Maar het smaakte naar meer!
Waarom dan niet ook naar de muziekschool? Waarom niet direct klassieke gitaar gaan volgen?  Of zou dat wat te stijf zijn; zo met een voetsteun, kaarsrechte rug en je gitaar schuin omhoog?
Wel, wat opzoekingswerk leerde dat er een concervatrorium in Brugge is. Er bestaan lessen voor volwassenen. Ik geloof dat we twee jaar terug met twee klassen volwassen van over de dertig man elk startten (is ondertussen wel gehalveerd).
Wel, ik speel met de gitaar schuin omhoog maar dan met een gitano wegens practischer en een hoger "cool"-gehalte dan voetsteun. Meer zelfs, dat klassieke valt best mee en helpt enorm bij de akkoorden. En dan (eventueel als het meevalt) later naar de Jazzafdeling (= elektrische gitaar), het hoeft niet zo stijf te blijven.
Die notenleer was mooi meegenomen want dan kon ik de kinderen (immers de zoon des huizes begon ook aan de muziekschool) helpen.

Maar .....

Ik vrees dat als het zo verder gaat, het niet lang zal duren voor de kinderen hun vader zullen moeten helpen. Het gitaar spelen is nog steeds geweldig. Ik speel nog steeds elke avond met evenveel plezier en ijver (ik behaalde zelfs 90% het eerste jaar) gitaar dat de stukken eraf vliegen. Het zingen tijdens de lessen notenleer valt goed mee (ondanks het feit dat ik echt, maar dan ook echt, NIET kan zingen). De theorie valt ook best mee. Ritmisch dictee valt ook echt mee.
Maar....melodisch dictee, waarbij een aantal noten (7) gespeeld worden, waarbij verwacht wordt dat je die dan op de juiste plaats op een notenbalk schrijft, ..., wel dat valt echt wel tegen.

Bij deze: Melodisch dictee is not my cup of tea.

Volgende week examens (jaja serieus). Doe maar een kaarsje (veel kaarsen eigenlijk) branden, het zal nodig zijn!

dinsdag 1 februari 2011

To fold or not to fold, that is ...

Ik ben aan een nieuwe fiets toe. Ik ben dringend aan een nieuwe fiets toe. Ik heb het lang uitgesteld maar nu is de kogel door de kerk! Ik ben aan een nieuwe fiets toe, of had ik dat reeds gezegd?

De enige vraag die nog rest is dan: "Welke fiets?"

Toen onze tweede wagen een paar jaar terug de geest gaf (natuurlijk los op de autostrade op het derde vak) besloten we het te proberen met slechts één enkele wagen. Onze ouders (de mijn auto = mijn vrijheid generatie) verklaarden ons gek! Maar wie niet waagt niet wint.
Deels uit principe; want eigenlijk hebben we die tweede wagen niet nodig (en in deze broeikastijden telt elk bijgedragen steentje).
Deels uit gemak; in Brugge ben je nu eenmaal sneller met de fiets (zelfs met een gitaar op de rug).
Deels voor de portemonnee; je spaart flink wat uit aan onderhoud, taks, diesel,...
Deels uit sportiviteit; je met de fiets verplaatsen is een pak sportiever en gezonder.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Vanaf heden des morgens niet meer met de wagen naar het werk maar volledig gratis; eerst met de fiets naar het station en dan verder met de trein en dan nog een stukje "per te voet". Ook alle andere verplaatsingen binnen de stad gebeuren nu haast automatisch met de fiets. Zelfs de kinderen staan er na een tijdje niet meer bij stil en nemen automatisch de fiets.

Zijn er nadelen? O jawel. Wat als het regent? Wel daar wringt het schoentje (of moet ik zeggen het pedaaltje) met de huidige fiets. De regen op zich vind ik niet erg, daar kun je je voor kleden (ok echt modieus is zo'n regenbroek niet maar allé het helpt wel).
Maar de modder...
Mijn huidige fietsje is 20 jaar oud (als studentje nog bij elkaar gespaard) en is eigenlijk een tot hybride fiets geüpgrade(d) (dus met plastieken spatborden, met opgemonteerde bagagedrager, met fietstassen en met hybridebandjes voorziene) mountainbike. Dat wil zeggen dat als er ook maar wat water op de fietspaden op wegen liggen, ik van kop tot onder het slijk hang.
En daar baal ik van! De regen deert me niet in het minst maar het slijkt daarentegen..

Besluit: Ik ben aan een nieuwe toe! Zoveel is duidelijk.
Maar welke fiets?


Ga ik voor een hippe plooifiets. Een mooie zwarte Brompton die mee de trein op gaat en me ook toelaat het laatse stukje van 400 meter naar het werk te fietsen.


Of ga ik eerder voor een sportieve fiets die me in de zomer tijdens het weekend toelaat de 30 km naar het werk volledig op de tweewieler te overbruggen? Ook voor alledaags gebruik (winkel, muziekschool, cafébezoek, optredens,...) lijkt de "gewone" fiets mij praktischer, niet?

Maar het probleem is dat ik niet kan kiezen, mijnheer en mevrouw!!! Ik blijf maar wikken en wegen, en beslissen en terug komen op mijn beslissing, en de knoop doorhakken om nadien terug in een knoop te geraken tussen de voor en nadelen.

Misschien moet ik maar een moto nemen?