maandag 19 september 2011

Lagere 3

September is ondertussen al halverwege en het nieuwe schooljaar is al even uit de startblokken geschoten. Zo ook op het conservatorium is een nieuw jaar ingegaan, meer bepaald Lagere 3. Het laatste jaar van de lagere graad.


Na de lagere graad wordt het vak AMV afgesloten. Dus nog één jaartje AMV (Algemene Muzikale Vorming) oftewel notenleer. En daar zal ik niet rouwig om zijn. Die notenleer tot daar toe, dat valt nog wel mee maar hetsolo zingen en het melodisch dictee zullen beiden allerminst gemist worden. Op het eind van de lagere graad gitaar is er ook een openbaar examen. Als in gans uw familie- en vriendenkring mogen komen kijken mochten ze willen. Nu ze moesten maar eens durven, het zou hun beste keer niet zijn.

Na de lagere graad komt dan de middelbare graad (ook 3 jaar) en moet er gekozen worden tussen optie instrument of samenspel. Of naar de Jazz afdeling? Toen ik indertijd de muziekschool aanvatte was dat met het vaste voornemen na 3 jaar resoluut voor de Jazz-afdeling (elektrische gitaar) te kiezen. Maar die klassieke gitaar begin ik hoe langer hoe liever te doen. Beiden combineren is blijkbaar niet toegestaan! En misschien is het puur technisch gezien nog te vroeg voor de Jazz-gitaar?  Ach laat ons eerst maar eens door dit jaartje heen spartelen.

Het is nog steeds een plezier om naar de lessen te gaan. Het kost nog steeds geen moeite, integendeel, om dagelijks een half uur tot een uur te spelen. Het is nog altijd een geweldig leuk gevoel om in grote, oude kamers op een mooie lokatie als het conservatrrium, met zicht op het belfort door het open venster, op je gitaar te zitten tokkelen.

© Peter Willems
In 1886 verhuisde het Brugse muziekconservatorium van het kloostergebouw Sarepta in de Langerei naar het huidige hoofdgebouw gelegen in de Sint-Jakobsstraat. Het gaat hier om het oud herenhuis Van Borssele, voorheen in gebruik als meisjesschool en door vroeger eigenaar van August Valckenair-Thomas in 1867 aan de stad verkocht. Het magazijn dat uitgeeft op het Muntplein zou als orgel- en concertzaal ingericht worden. In 1974 werd het gebouw beschermd als monument.

zaterdag 17 september 2011

Onverwacht bezoek aan het ontbijt deze ochtend!

Zaterdagochtend.
We zitten met zijn allen aan de ontbijttafel met zicht op de tuin. Iedereen is gekleed en gewassen.Het ontbijt net achter de kiezen. Klaar voor de turnles en het zwembad. Toen plots deze leuke kerel in ongevraagd in onze tuin tevoorschijn kwam.


Een eekhoorntje begot. De kinderen brullen het uit van enthoesiasme. Onze ongenode gast trekt zich van al deze consternatie niets aan en neemt onbewogen de tijd om onze tuin grondig te verkennen. Doodleuk komt hij tot voor onze neus aan de venster zitten. Parmantig klimt hij wat op palen en houtwerk. Gaat eens kijken of hij onder het afdak wat eetbaars vindt.




Wij hebben alle tijd van de wereld om wat foto's te schieten. Niet dat het kereltje (of jufrouwtje) zo stil zit maar toch ....

Na de boomhut van de kinderen nog eens grondig geïnspecteerd te hebben, besluit hij onze tuin te verlaten via dezelfde weg als hij gekomen is, via de pruimenbomen.

De kinderen hopen al volop dat hij morgen gaat terugkomen. Hij mag de boomhut gebruiken als huis. Ze hebben al nootjes in de hut klaar gelegd.

Ik ben eens benieuwd of we hem nog gaan zien de komende weken of dagen.

dinsdag 13 september 2011

Gimme gimme: My great escape

Soms, zo heel af en toe heb ik wel eens last van jaloezie. De laatste weken meer bepaald iedere donderdagavond. Zo rond 21 uur op BBC Two. Dan wil ook wel eens zo "great escapen"!

Het principe van het programma is poepsimpel. Je neemt een prachtige plaats. Liefst een beetje ruig. Groene tafel-laken-weides-die-uitlopen-op- rotsen- en-kliffen met een wit romantisch huisje nabij een strand. Liefst bij een beetje een ruwe zee of course. Zo een huis waarvan iedereen denkt: "Hmm, zo'n vakantiehuisje wil ik ook wel". Pas op het wordt nog leuker. Dan begeef je je daar ter plaatse in de prachtige natuur en probeert je je steentje bij te dragen aan het behoud ervan. Door te gaan duiken. Door gewoon zoveel mogelijk op zee te gaan met een boot (wat een opgave miljaar) en naar walvissen en dolfijnen te spotten. Zoveel mogelijk foto's te trekken. Af en toe een dier te redden. En tussendoor voor het TV-program quoi, wat socializen met de lokale bevolking.

Man ik wil dat ook zo graag doen!!! Daar kan ik uren over wegdromen; net voor het indommelen 's avonds of bij het uit de ruiten van de trein staren onderweg naar mijn werk.


We zijn naar Monty Hall's Great Irisch Escape beginnen kijken daar het zich afspeelt in het fantastische Ierse boerengat Roundstone! In een ver verleden had ik het fantastische genoegen om voor Europees projekt een paar jaar intensief te mogen samenwerken met Fransen en Ieren. De Ieren kwamen uit het goddelijke Connemara. Meer bepaald Clifden. Maar telkens als we naar het groene eiland trokken, verbleven we in het feeërieke Roundstone. Na een paar jaar Guinnes, Wiskey en Putchin drinken kan je de Ieren best smaken.

En wat Roundstone betreft? Dat is de hemel op aarde voor de buitenmens. Een dorpje gelegen tussen de haven en een berg (Errisbeg) te midden van bogland (land van tufvelden). Met voor het dorp een prachtig eiland vol groene velden en witte huisje die een prachtige baai van het blauwste water overschouwen afgezoomd met prachtige stranden tusen de rotsen.

Voor wie wil gaan? Niet twijfelen, pak het vliegtuig richting Galway en dan naar het volgende adres: Errisbeg Lodge

En kijk het geluk lacht me toe! Door het schrijven van deze post ben ik er achter gekomen dat ze nu op 8 TV een van de eerdere episodes van Monty Hall's Great Escapes uitzenden. Hier een voorproefje.



Voor wie er niet genoeg van kan krijgen zijn er de boeken:

Monty Hall's Great Island Escape
Monty Hall's Great Hebridean Escape
Monty Hall's Great Irish Escape

http://www.montyhalls.co.uk/home

zondag 11 september 2011

Een mens heeft zo zijn gewoontes en rituelen

Ik drink mijn koffie niet graag uit een tas. Als het maar even kan, dan mag dat voor mij een mok zijn.

Als ik aan het werken ben dan moet daar een mok (met koffie in de voormiddag, met thee in de namiddag en avond) op mijn bureau staan. Een groot deel van de tijd staat die mok daar gewoon koud te worden. En soms als ik echt in de flow ben dan kan dat drankje daar evengoed 2 uur onaangeroerd staan afkoelen. Uiteindelijk drink ik het dan wel koud uit maar zonder mok in de buurt gaat dat niet. Ook met een gewone tas gaat dat niet. Mijn koffie smaakt mij ook niet zo goed in een tas als in een mok. Op café kan het soms niet anders maar toch ... geef mij maar een mok.


Ook op mijn werk worden er met een mok sloten koffie naar binnen gegoten. we beginnen op een onmenselijk vroeg uur en zonder een mok met kofiie gaat dat niet.
 

En als ik al helemaal in de luxe ben van tijd te hebben. En helemaal alleen thuis. Aan onze keukentafel met barkrukken. En dan de gazet kunnen lezen. Wel dan mag daar een koeksken bij, jawel. Speculoos en dan liefst Lotus! Maar rond Sinterklaas mag dat speculaas zijn (met speculaas- of koekkruiden in).

vrijdag 9 september 2011

September Jazz

Zaterdag 8 september 2011 om 18u30.

Zoals elk jaar schiet De Werf  het nieuwe Jazz-seizoen op gang met September Jazz. Het gratis, sfeervolle openlucht festival(letje) in de stedelijke basisschool Ganzeveer in 't Bilkske (een van de leukste buurten van Brugge samen met Sint-Anna eigenlijk).

Wie er de voorbije jaren bij was, weet dat dit een niet te missen afspraak is voor wie de Jazz na aan het hart ligt. Roots of Jazz is het thema van deze 15de editie.

Programma:

VAGANEE - DEL FERRO GROUP (B/NL)
Frank Vaganée altsax
Mike del Ferro piano
Jos Machtel contrabas
Hans van Oosterhout drums

ABRAHAM BURTON QUARTET (USA)
Abraham Burton tenorsax, sopraansax
Eric McPherson drums
David Bryant piano
Dezron Douglas contrabas

VINCENT HERRING FUNK PROJECT ft. RICHIE GOODS (USA)
Vincent Herring altsax
Danny Grissett piano & Fender Rhodes piano
Richie Goods el. bas
Joris Dudli drums

woensdag 7 september 2011

Hebbeding: Moleskine

I'm a sucker for gadgets.


Als ik vertrek, naar het werk, een optreden of wat dan ook, dan zijn er een aantal attributen die onmisbaar zijn en die noodzakelijkerwijs in de messenger bag gepropt worden. Dat gaat van schrijfgerief of een digitaal fototoestel tot een Waterbobble en een lunchskin als ik moet gaan werken. Wat ook nooit mag ontbreken is een "opschrijfboekje". Al is het maar om de titel van een boek, een briljante ingeving of de naam van een geweldig deuntje op de radio in neer te pennen.

Als opschrijfboekje zweer ik al jaren bij Moleskine, het legendarische zwarte boekje (zo wordt het toch door de producent omschreven). Dat legendarisch tot daar toe, maar ze zijn ook gewoon mooi en praktisch. Het is ook gewoon zo'n ding dat je wil hebben!




Zo hebben we hier ten huize Weerenwind al jaren een agenda van Moleskine; een rode voor mevrouw en een zwarte voor mezelf. Op mijn bureau ligt een grotere notebook om af en toe wat teksten of gedichten in op te schrijven. Deze zit ook vol met prentkaarten, entreekaartjes en tekeningen van de kinders (als een soort souvenirs).


Daarnaast heb ik dus ook een klein opschrijfboekje dat standaard in mijn tas zit. Vol met lijstjes; muziek, boeken, restaurants, optredens die ik wil zien, ...

Je weet maar nooit wat je tegenkomt of moet onthouden!


maandag 5 september 2011

De zee ... ik word daar altijd een beetje goedgezind van!

Ik heb de onwaarschijnlijke luxe om aan zee te werken. Goh, wat is daar nu aan zou je denken. Wel de zee is nooit veraf, ook niet in mijn gedachten.

Maar als je op zo'n dag als vandaag op de dijk loopt, dan is het altijd genieten!

Met zon en jagende wolken. Een huilende wind. Een zwiepende zee. Uitwaaien tot en met. Het hoofd leeg en het hart vol.


Of op een vrije dag tussendoor, liefst van al als er niet te veel volk is, met de kinders een Go-Kart huren. Of met de tram van Oostende tot Middelkerke, en dan helemaal te voet terug langs dat verlaten stuk voor Raversijde. Meer hoeft dat ook voor dit grote kind niet te zijn. Daarna een warme wafel of een terras met wat garnalen.

Als kind deed ik dit bijna wekelijks met mijn grootouders. Zo kwam de liefde voor de zee. Ik hoop ze ooit door te geven aan mijn gasten.

By the way morgen geven ze windkracht 8 à 9, spektakel verzekerd aan het westelijk staketsel.

vrijdag 2 september 2011

Het is nu een beetje rapper weekend

Goede gewoontes moet je in ere houden.

Vroeger lazen we elke dag de krant. Maar de voorbije jaren was dat abonnement opgezegd wegens toch geen tijd meer om de gazet helemaal te lezen. Geen tijd wegens te druk met de kinders, werk , verbouwing en al die toestanden. En 's avonds kwam het er ook al niet van. Dat huiswerk moet nagekeken worden. Dat eten moet klaargemaakt worden. De training van de atletiek of de notenleer moeten gehaald worden. Als er op de hele week een krant was die gelezen werd, was het de weekendkrant wel.


Deze zomer hadden we bij toeval terug een krant. Wat was het leuk, een echt vakantiegevoel eigenlijk, om op te staan, ontbijt, een mok koffie en tijd te hebben om de krant te doorbladeren en de interessante artikelen te lezen. Maar zelfs in de vakantie was het toch weer vooral de weekendkrant die gelezen werd. Ook wel voor een groot deel te wijten aan het DS Magazine.

Toen we een aankondiging zagen dat je nu ook enkel een Weekendabonnement kan nemen, hebben we niet al te lang moeten nadenken. Meer nog, je krijgt niet enkel de weekendeditie van het dagblad. Je krijgt nu ook de vrijdag de krant met het DS Magazine en in het weekend de krant met het DS Weekblad.

Vandaag waren met zijn twee thuis. De gasten naar school. De koffie stond klaar. Ontbijt en een krant.  En tegen tien uur was de krant gelezen. Deze week begon het weekend al op vrijdag. wat mij betreft mag dat gerust een gewoonte worden.

donderdag 1 september 2011

Bar Fitero

Af en toe moet je het treffen. Als toerist stap je maar al te vaak de verkeerde keet binnen. Maar soms, heel soms, heb je per toeval de juiste zaak beet. In het voorjaar passeren hier elke morgen klokslag 08:00 rennende stieren omringd door massa's losgeslagen jongeren in witte tenue en rode sjaals. De zaak is dan hermetisch dichtgetimmerd om ongewenst stierenbezoek te vermijden.


We zochten een plek waar ze lekkere tapa's hadden. Ook een goed glas rode wijn (rode wijn "koel" leren drinken). De ganse straat stikte van de toerist-traps. Maar bar Fitero (bestond al 3 generaties lang binnen dezelfde familie) was net wat we zochten.

Het zat er vol locals. Via de konginginne bergrit van Tour de France die opstond, werd het een geweldige namiddag van discuteren met de plaatselijke oudjes. Waar koers al niet goed voor is. Het gesprek werd gevoerd in het Frans, vijf woorden Spaans, zeven woorden Engels, veel gebaren en nog meer goede wil.

By the way ik heb ze daar kunnen overtuigen dat wij hier geen burgeroorlog gaan hebben (ze zijn toch wat heetgeblakerd die Basken).