dinsdag 31 mei 2011

Stoppen met roken

Het is vandaag werelddag zonder tabak.

Ook ik heb jaren lopen roken en ben nu sinds 2 en een half jaar gestopt. Als jonge gast van 16-18 jaar rookte ik soms een sigaretje achter het hoekje van de muurt van de school want dat was stoer. Tijdens mijn jaren als student in Leuven kocht ik in 'den blok' een pakje sigaretten (Tigra; u kent ze wel die groene pakjes met dat mooi madammeken in tijgerpakje). Kwestie van toch onnozel te kunnen blijven doen en af een toe pauze te kunnen inlassen. Na de examens was dat pakje zelfs niet op.

Het is pas toen ik terug naar huis ging (na jaren op kot) en begon te solliciteren. Dit wil zeggen; brieven schrijven, zitten wachten, op gesprek gaan, zitten wachten, brieven schrijven, zitten wachten, ...
En mijn vader zijn sigaretten lagen daar en af en toe stak ik uit verveling eentje op en voor ik het wist was ik aan het roken (Lucky Strike).

Toen ik begon te werken was het toch o zo gezellig om samen in de koffiepauze 'een safken te smoren'. Ook op café bij een frisse pint kon een goed gesprek haast niet zonder een sigaret. Na een lekker diner was de sigaret of een sigaar de kroon op het werk.
Op de vrije dag een krant gaan kopen. Op de Oude Markt een terrasje uitkiezen en daar met een kofie en een rookstok je krant lezen was toch het einde. Het ultieme ontstressen, al noemde dat toen nog zo niet.
Maar de allerbeste sigaret was toch wel deze op een zwoele zomeravond nog zwetend wat napraten na de sex en uitbalzen met wat nicotine. Dat was hemels, daar kon echt niets tegenop.

Maar ergens weet je dat het niet gezond is. En ooit wil je wel eens stoppen. maar nu nog niet. Je doet veel aan sport en eigenlijk past die sigaret daar niet echt bij maar ja je hebt nog fysiek te koop. Je zal wel stoppen als er kinderen komen.

Dus op zeker moment wordt C. zwanger van ons Konijn en dan denk ik stop. Aléé ik zal stoppen als het kind geboren wordt. Ach neen, weet je wat, ik rook niet meer in huis. En dan wordt nummer twee geboren en weer hetzelfde maar toch rook je verder.
En dan wordt je vrouw ziek aan het smerige beest dat K heet en dan denk je;" nu moet ik toch echt wel stoppen want wat als ik ik ook ..., en wat dan met de kinderen...."

Maar de stress is te groot en je paft er maar verder op los, meer nog je begint steeds maar meer en meer te roken. Enkel in het weekend anderhalf pakje per dag. Dan koop je andere pakje omdat er daar meer stinstokken in zitten. En zo ga je rustige verder.

Tot een paar jaar geleden ik voor mijn negenendertigste verjaardag ik het onderstaande book van mijn toen achtjarige dochter kreeg.


Ze had op school geleerd dat roken ongezond was. En dat je van roken doodgaat. En ze wou niet dat haar papa doodging.
"Slik", en dan sta je daar. En voor het kind was het zo eenvoudig. Het boek garandeerde 100 % dat je ging stoppen met roken. Dus ik had maar het boek te lezen en ik zou stoppen. Meer zelfs papa, volgens het boek mag je gewoon verder roken terwijl je leest.

De volgende twee maanden kwam ze haast elke dag vragen op ik reeds in het boek begonnen was. Uiteindelijk kon ik niet anders dan in beginnen. De volgende weken kwam ze telkens kijken of het boek al uit was.

Begin december 2009 heb ik om 10u20 's morgens mijn laatste sigaret gerookt en ben ik gestopt (zonder het boek uitgelezen te hebben). Ik heb enkele het eerste hoofdstuk gelezen, namelijk dat het gewoon een kwestie van willen en karakter is en al de rest zijn gewoon hulpmiddeltjes.

De daaropvolgende weken was ik een grollende brombeer. Je staat op met een ochtendhumeur dat blijft aanhouden tot je weer in bed kruipt. je bent toch wel wat nerveuzer en lastiger die eerste weken.

Op zeker moment zit je gitaar te spelen, je zoekt iets op, je legt je gitaar op de stoel naast je, je stoot tegen die stoel en die gitaar klettert op de grond. Bang! En dan zit er in dat bovenblad een krak en zijn er enkele stemmechaniekjes afgebroken.
In verbijstering roe je uit: " Shit, godù$ùµù$ùµomme, nu begin ik weer te roken!" (Want in die beginperiode is alles wat misloopt de schuld van het stoppen met roken nietwaar?!)

Mijn dochter kijkt me op dat moment met verschrikte ogen aan maar zegt niets. 's anderendaags (ik heb wel nog altijd niet gerookt) komt ze meet een brede 'smile' terug van school, wuivend met een papiertje in haar hand!

"Kijk, papa, je moet niet terug beginnen roken!"

Op het papiertje stond: Arrenbie Guitars. Het kind had op school lopen rondzoeken of iemand haar papa's gitaar kon maken, want anders ging hij terug beginnen roken! Wel, ongelooflijk maar waar. Er had toch wel een medeleerling geantwoord dat zijn papa dat wel even zou fiksen, en inderdaad ....

Bij deze denk ik niet dat ik het mijn dochter kan aandoen ooit terug te gaan roken .

zaterdag 28 mei 2011

Ouwezakkenmuziek

Gisteren speelde Roger Waters The Wall live in een uitverkocht sportpaleis te Antwerpen. wat mij betreft pure nostalgie en jeugdsentiment. Het liep er vol oude rockers, met de obligate zwarte Pink Floyd T-shirts die verwijzen naar tournees uit de jaren stillekes. Ook veel vaders met hun tienerzoon of dochter. 


Zoals ik verwacht werd alles uit de kast gehaald om er een spektakelstuk van te maken. Vuurwerk. Vliegtuigen die over komen vliegen en tegen de muur crashen. Vliegende varkens en metershoge poppen. De muur werd dichtgebouwd en op het eind van het optrden weer helemaal gesloopt.
  

Muzikaal waren er geen verassingen, maar ook dat was te verwachten. Het album The Wall werd feilloos nagespeeld door een bende topmuzikanten en een Roger waters die nog best bij stem. Er staan natuurlijk een aantal beresterkte nummers op het album, zoals Comfortably Numb en Mother, maar een verassende of nieuwe versie daarvan moest je niet verwachten.


Ik had gehoopt op een Pink Floyd-circus en heb het gekregen. Het was genieten van de eerste tot de laatste seconde.


Ik zal dan ook al een beetje een ouwe zak zijn zeker?


Een foto van het vliegend varken mag ook niet ontbreken natuurlijk!


vrijdag 27 mei 2011

(Om de muur van op te lopen)²

Om de muur van op te lopen part I, het goede nieuws.

Vanavond is het tijd voor een flink pak jeugdsentiment! Roger Waters The Wall live in het sportpaleis te Antwerpen!

Pink Floyd -  The Wall


Als jonge snaak had ik vroeger een kameraad met een oudere en zeer coole broer. Die luisterde naar Led Zeppelin, REM, Pink Floyd, Supertramp, Fleetwood Mac, Rush;... met andere woorden het betere Rockwerk. Hij had een immense platencollectie. Maar ge kunt u voorstellen dat wij kleine snotters daar niet aan mochten komen. Natuurlijk deden wij dat niet zolang hij thuis was, maar van zodra hij zijn hielen gelicht had zaten wij aan zijn platencollectie en pick-up ofte platendraaier en maar cassetje opnemen. Een deel van die groepen zijn later weggevallen maar andere zijn gebleven. En Pink Floyd was er één van. Ik herinner me nog het heilige moment dat ik de 7 km naar de platenboer fietste om The Wall van Pink Floyd te gaan kopen. En dan voorzichtig met de plaat in een plastieken zak aan het stuur bengelend terug (ben zo ooit met een plaat de berm ingeschoven van de The Housemartins en wegen een dikke kras nooit Side Two gehoord)
Pink Floyd
Goh man, die hoes alleen al! Ik kon er uren naar kijken.
En vanavond dus live (ok zij het dan in de originele bezetting maar toch) live in het sportpaleis.

Tuut Tuut! Tuut Tuut! Is there anybody out there?

Om de muur van op te lopen part II, het mindere nieuws.

Op algemeen verzoek het verslag van het examen notenleer. Ik was best rustig wegens het gedacht goed voorbereid te zijn. Edoch helaas. Driewerf helaas. Als je geen absoluut gehoor zal een melodisch dictee tot in der eeuwigheid een calvarietocht blijven.

Het begon nochtans goed met het ritmisch dictee; het was spotgemakkelijk en ik denk dus ook geen enkele fout gemaakt te hebben.

Maar toen kwam het melodisch dictee, pfffffffffffffffft, en toen was het weer wroeten en zwoegen en zuchten en steunen en krabben in het haar. Je denkt het te hebben, je gomt het weer uit, je schrijft iets anders op en je gomt het weer uit. Het begon op Re en het ging helemaal omhoog dus naar de dominant La? Maar bah neen begot dan bleek het nadien toch wel een volle octaaf naar de hoge Re te zijn zeker!
Dus dat melodisch dictee wordt gene vetten!


Deel drie: melodisch ritmisch. Ik dacht dat het ging. Het werd nadien nog eens geneuried en dat gaf de bevestiging van wat ik van noten op mijn papier staan had. Op het einde heb ik wel zitten knoeien maar allée ik denk dat ik de schade hier weten te beperken heb.

Deel vier: theorie. Ik had nogal zitten blokken! Niet dat ik een strever ben, maar aangezien de dictees en het zingen de achillespees zijn, weet ik dat de meubelen zullen moeten gered worden met de theorie. Vandaar ik denk één klein foutje gemaakt te hebben (een herstellingsteken vergeten).

Alles bij elkaar zou het toch 60% moeten geven en hopelijk geslaagd!

Binnen twee weken komt het volgende hoogtepunt voor de drie sukkelaars die in de jury van het examen zang mogen zitten. Na mijn sologekweel is de kans groot dat het absolute gehoor van de leerkrachten in de jury volledig naar de knoppen is.
Op het einde van de maand juni, nog het examen gitaar. Maar dat zie ik zitten. Ik weet nog niet waarom, maar dat zie ik zitten (waarschijnlijk omdat het nog zo veraf is, ik zal binnen enkele weken misschien alweer anders piepen)


Maar allée bon, vanavond eerst Pink floyd The Wall

donderdag 26 mei 2011

Jef Neve Groove Thing in Vrijstaat O

21 mei 20 uur te Vrijstaat O.

Jef Neve Groove Thing

Jef Neve - Hammond orgel & Keys
Nicolas Kummert - Sax
Nic(olas) Thijs - Elektrische bass
Lieven Venken - Drums

Zaterdag  na het optreden van mijn dochter in het Casino van Blankenberge holderdebolder naar Oostende. Eindelijk nog eens een avondje Jazz in het prachtige Vrijstaat O te aan de Drie Gapers te Oostende.

Meer bepaald Jef Neve Groove Thing. Eindelijk eens Jef Neve. Er zijn van die artiesten waarvan je reeds lang loopt te denken dat je die eigenlijk al lang eens wou zien. Wel Jef Neve is er zo eentje. Ik vond zijn programma op Klara een wekelijk hoogtepunt op de radio. Maar telkens als zich de kans voordeed een concertje van de man mee te pikken kwam er wel iets tussen. Idem dito met Toots Thielemans (misschien toch eens werk van maken om een bezoekje te brengen aan Jazz Middelheim in Park Den Brandt).

 
 
 
Groove Thing is een groep die termen als funky en groovy hoog in het vaandel dragen maar daar is voor de pauze weinig van te merken. De zon scheen ongenadig door het glas op de muzikanten. Vooral Jef Neve werkte zich letterlijk in het zweet. De roep speelde eigen composities en enkele Jazz standards. Maar de vonk wilde niet overslaan. Net voor de pauze slaagde Nicolas Kummert het publiek op zijn hand te krijgen door een  sing along.


Na de pauze stond er een herboren groep op het podium. De zon begon zachtjes achter de muzikanten in de zee de zakken en de vonk sloeg eindelijk in de pan. Geleidelijk begonnen meer en meer mensen uit het publiek mee te wiebelen. Eerst nog braaf met de voeten, dan hier een daar enkele hoofden en tegen het einde waren er her en der dansers te zien.


De composities waren democratisch verdeeld onder de groep. Nicolas Kummert die ik eerder dit jaar in De Werf te Brugge zag en daar indrukwekkend was, vond ik vanavond nogal flauwtjes. Iets te vaak haalde hij het trucje om zang en sax te combineren boven. Hij zou naar mijn bescheiden mening iets vaker gewoon mogen zingen; hij beschikt over een aangename zoetgevooisde stem. Lieven Venkels is een drummer die zich vooral beperkt tot zijn steunende rol, sober en eenvoudig maar goed. Met Froozen boots en Risico (aangekondigd als steeds een risico wegens een nummer van een drummer) leverde hij wel twee pareltjes van composities.

Dat Jef Neve een begaafd pianist is algemeen bekend. Dat de man een aangename persoonlijkheid heeft voel ook op het podium te bemerken. Zijn tussenkomsten waren bij momenten briljant, maar we hadden eigenlijk ook niets anders verwacht.
De muzikant die op mij de meeste indruk maakte was Nic Thijs, de bassist. Zowel in zijn composities; vooral Perfect life is een prachtnummer. De officiële set werd met dit nummer beëindigd. Het nummer is tevens de afsluiter van Love Album. Een live registratie van de groep in de AB. Maar meer nog maakte Thijs (die voor zijn muziek enkele jaren in de Sates verbleef) indruk met zijn funky en groovy basspel. Dit is de echte motor van Groove Thing. Zowel qua leuke bassloopjes als het betere solospel. Wie meent dat solo's het allenrecht van een gitarist zijn en op een bass niet kunnen moeten maar eens een praatje met deze coole bassist maken. Echt indrukwekkend basswerk.

woensdag 25 mei 2011

Zo jong en al naar het Casino

Zaterdag was het weer het jaarlijkse dansfeest van Fedes in het casino van Blankenberge. Op zich niets om heuglijk over te zijn ware het niet dat mijn dochter daarbij danst. Vanzelfsprekend dus met de ganse familie naar ginder. Kwestie van voor de nodige support te zorgen.

Na een uur rondrijden om parkeerplaats te vinden, ik denk werkelijk dat ongeveer de helft van de straten in vlaanderen opengebroken liggen en dat het steeds dezelfde firma is die al die straten moet maken want dat blijft maar duren, begot!

Nu ja uiteindelijk er toch geraakt. Nadat we herhaaldelijk aan de niet-zo-vriendelijke-mensen-die-op-onze-plaatsen-zaten, hadden uitgelegd dat het wel degelijk om genummerde plaatsen ging, waren we bij machte ons te installeren en te genieten van het dansoptreden.


Wel, ze heeft dat goed gedaan! Heel goed gedaan zelfs! Volgens mij was ze zelfs de beste en de schoonste danseres van de ganse avond. Bah neen, ik zou dat nooit alleen durven schrijven omdat het mijn kind (schoon kind) is!



(Mijn excuses voor de soms wat sarcastische ondertoon; maar ik had nog last van mijn ochtendhumeur toen ik dit schreef)

maandag 23 mei 2011

Hebbeding: Waterbobble.

I'm a sucker for gadgets.

Ik denk dat we best met velen zijn. U weet wel, zij die 's morgens eerst met de fiets naar het station peddelen en dan met de trein naar het werk pendelen.

Ik vind het trouwens nog steeds leuk, zelfs bij regenweer, om de dag te beginnen met een fietsritje, om dan even te bekomen met koffie en 'de Metro' op de trein. Idem 's avond. (Ik laat voor de goede sfeer natuurlijk alle trein en stakingsproblemen buiten beschouwing).

Een algemeen advies voor deze verplaatsingen is natuurlijk: travel light! Het is allesbehalve aan te raden om met drie tassen (een rugzak, computertas, saccoche) nog proberen elegant te lijken terwijl je een spurtje trekt door de stationsgang om nog net die trein met 15' min vertraging te halen (die zweters haal je er op de trein zo uit). Dus is het wikken en wegen, schikken en puzzelen over welke tas en welke spullen er mee moeten. Neem je de laptop mee; ok geen probleem dat neemt weinig plaats in (nu toch niet meer met mijn 13'' maar vroeger had ik een 17'')?  Maar wat als ook de voeding en de muis meemoeten? Dat stapelt al wat minder. Een laptop dag in dag uit in de fietstas steken is geen goed idee (computercrash)! Een boek is onontbeerlijk, ik ga nooit zonder op stap. Ik mag er niet aan denken op de trein te zitten zonder boek, die twee zijn onafscheidelijk.
Daarnaast kan je niet zonder lunchpakket, maar daar hebben we het reeds over gehad (lunchskins). Wat schrijfgerief, een agenda, een notitieboekje en een dototoestelletje nemen niet al te veel plaats en gewicht in.

Met deze eeuwigdurende lente/zomer?/voorjaar kan je ook best wat water bij de hand hebben. Elke dag een klein waterflesje is natuurlijk niet je dat qua milieuvriendelijkheid. Dus kies je bewust voor een herbruikbaar model. Het onderstaande model werd jaren meegesleurd en paste in de drankhouder van de fiets!


Tot ik onlangs op een blog dit zag: de Waterbobble! Zeg nu zelf dit ziet er toch ongelooflijk mooi en zelfs sexy (voor zover een hervulbare drankfles er sexy kan uitzien natuurlijk).


De dame des huizes is er wreed content mee en drinkt haar water nu in stijl!

Notendyslexie?

Woensdagavond is het weer zover. Examen theorie voor de notenleer. Tot daar ça va. Daarnaast ook examen dictee. Ritmisch dictee; ça va ook nog.


Maar ... melodisch en melodisch ritmisch dictee dat wordt toch wel een ander paar mouwen, dat is helemaal niet ça va. Volgens mijn bescheiden theorie; ofwel hoor je het ofwel hoor je het niet. En jawel, u heeft het goed geraden, ik hoor het niet. Er is wel goed nieuws. Er is een lichte vooruitgang sinds vorig jaar. Ik hoor nu reeds of het omhoog of omlaag gaat. De volgende vraag die zich dan stelt is natuurlijk hoeveel het omhoog en omlaag gaat?????

Dat wordt weer zuchten en wroeten, en maar proberen te redeneren welke drieklank of kwint nu weer op je gepijnigde trommelvliezen wordt afgevuurd.

Ik krijg wel steun van de kroost: "Dat geeft niet papa als het niet zo goed gaat. Als je maar je best gedaan hebt! En je moet maar 60% halen".

Waarom moeten die dictees op een piano en niet op een gitaar? Omdat ik geen gitaar kan spelen zei de juf notenleer vorige week. Wel daar ben ik vet mee!



En binnen twee weken mag ik dan weer solo voor een jury van drie man/vrouw staan zingen. Wat heb ik mezelf toch aangedaan om muziekschool te gaan volgen.

vrijdag 20 mei 2011

Instant Flashback

Zondagavond na de kazakkendraaiers. De begingeneriek van Terug naar Oosterdonk. Het geluid van een ouderwets klokje. En plots was ik 30 jaar terug in de tijd, en stond ik als klein gastje in de woonkamer van  mijn grootouders die ook zo'n ouderwets klokje hadden. Tijdens hzt middagdutje na het eten werd het altijd heel stil in huis. Het enige wat je kon horen was dat klokje. En als kind zat je de tikjes te tellen tot het moment dat je met Bebonne naar buiten kon voor de wandeling. Wel zondagavond lag ik terug in die groene zetel in de "schoone plaatse".

Instant flashback of hoe sommige dingen je plots jaren terug in de tijd gooien. In een seconde ben je terug die kleine jongen met kapotte knie,.... met geur, geluid en alles. Ook over mijn oma had ik onlangs zo'n flashback toen op de radio de naam Alice Nahon viel.


Alice Nahon... en ik hoorde mijn oma onmiddellijk " ...tis goed in het eigen hart te kijken s' avonds voor het slapengaan....." voordragen. Ik weet niet meer waarom maar grootmoeder kende dat gedicht, dat ze als kind op de nonnenschool geleerd had, nog helemaal van buiten.

Ach zo'n dingen krullen toch steeds een gelukzalige glimlach om mijn mond.

Hier de volledige versie van Avondliedeke van de wat tragische Alice Nahon (Antwerpen, 16 augustus 1896 - aldaar, 21 mei 1933)

AVONDLIEDEKE III

't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan

Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.

En vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;

Dan voel ik op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen...
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen.

dinsdag 17 mei 2011

Maar mama toch, wees maar blij dat ik nog leef!

De jongste telg uit het nageslacht Storm heeft de laatste tijd een ware obsessie voor alles wat met oorlog te maken heeft. Vooral de Grote Oorlog ofte WO I. Neen dat heeft u verkeerd, dat heeft hij niet van ons (de ouders). Voor u begint te denken dat ik een af andere wapen of oorlogsfreak ben, dat de muren en kasten in ons huis vol prullaria van 'den oorlog' hangen of vooraleer u denkt te maken te hebben met een echte "digger" begot.

Die interesse komt via de lessen op school. Blijkbaar is de oorlog en meer bepaald de eerste uitgebreid aan bod gekomen in de lessen geschiedenis. En nu heeft de helft van de klas, vooral de jongens eigenlijk, de kolder in de kop. In de bibliotheek worden nu volop boeken over 'den oorlog' ontleend. Gedaan met Egypte. Gedaan met Ridders. Gedaan met Piraten. Gedaan met Star Wars. Dat waren de vorige hypes van onze jongsten. Wij hopen dan ook stilletjes dat deze oorlogswoede zal overwaaien ('vredelievende pacifisten' als we zijn).

Op de speelplaats worden, als ik het geloven mag, heroïsche veldslagen geleverd. Zo ook overlaatst. Het vernieuwde speelplein wordt de laatste weken, met het mooie weer natuurlijk, druk gebruikt. Zo ook vorige week donderdag.

Toen C haar jongste spruit ging ophalen aan school zag hij er lief uit! De knieën van de jeans helemaal groen. Het achterste van de broek bruin en stijf van de modder/aarde. De ene knie helemaal gescheurd.


- "Maar wat heb jij uitgestoken!?", riep C uit, met enige ontzetting in de ogen.

- "Och. Maar mama toch, wees maar blij dat ik nog leef! Al de andere zijn doodgeschoten!" zei P met eens grijns op het met vegen besmeurde sproeten gezicht.


maandag 16 mei 2011

Jonathan Jeremiah

Vrijdag 13 mei 20:00 uur AB Club Brussel

Eindelijk nog eens een optreden. Het was reeds van donderdag 24 februari geleden dat ik nog eens een concertje kon meepikken! Te druk. Geen tijd. Niet passen. Willen gaan maar op het laatste moment komt er weer iets tussen. Shame! Shame! Schaam op mij!

Maar genoeg gezaagd, vrijdag trokken we dus nog eens naar Brussel! Geen file. Gemakkelijk parking gevonden. Het was wel kiezen tussen het voorprogramma volledig zien of nog een hapje gaan eten in 'El Metteco'. De Spaghetti en de Blonde Grimbergen hebben geweldig gesmaakt.

Oskar & The Wolf was het voorprogramma. Een bende jonge snaken met een zanger pianist, backing zangeresje, 2 gitaren en een drum. Het was zeker niet slecht. De zanger had best een goede stem. De groep had een aantal goede songs en ze werden goed gebracht. Maar het was allemaal een beetje teveel van hetzelfde. Termen als breekbaar, zweverig, meerstemmige harmonieën en ik zit hier zo zielig alleen op mijn kamer verliefd te wezen zijn nooit veraf. Het feit dat alle groepsleden gezeten waren hielp ook niet om de vonk naar het publiek te laten overslaan. Naar het einde kwam de groep was los (de zenuwen wat weg veronderstel) en werd het beter. Deb gasten waren duidelijk in de wolken dat ze in de AB mochten staan (en neem hen dat maar eens kwalijk, integendeel ze stonden er toch maar) en lieten in de laatste paar nummers wat meer beleving sluipen hetgeen het concert te goede kwam. Maar toch bleef het iets teveel Isbells naar mijn goesting (en dan vind ik het origineel altijd beter).

Ondertussen was de temperatuur al flink opgelopen in de kleine maar gezellige AB Club en was het tijd voor de hoofdact, Jonathan Jeremiah.


Jeremiah speelde in een vrij klassieke bezetting met drie bevallige violistes (waarvan vooral de eerste viool Marianne in het oog sprong), een cello, contrabas en hijzelf op akoestische gitaar. De man maakt een vrij ontspannen en sympathieke indruk en ging onmiddellijk de interactie met het publiek. Jeremiah krijgt vaak de stempel singer-songwriter opgeplakt heeft blijkbaar zijn sporen verdiend in het kleine club en pubcircuit in de UK waar je wel je mannetje moet staan in een publiek dat niet altijd speciaal voor jouw muziek gekomen. Het ganse optreden door zou hij het publiek bespelen, en vooral een dame op de eerste rij ging dankbaar op de uitnodiging in en zorgde voor het nodige weerwerk.

Jonathan Jeremiah heeft net zijn eerste album 'A Solitary Man' uit. Die cd is een mengelmoes van folk, pos, soul en pure singer-songwriter stuff. Maar het meest opvallende is de man zijn prachtige stem die ook live van bij de eerste noot indruk maakt. Vergelijkingen met Bill Withers en Motown komen haast in elke recensie naar voor. De populaire of soul (wegens strijkers en trompetten op de cd) versie van Ray LaMontagne is ook voor de hand liggend als verwijzingsmateriaal. Sommige van de nummers (zeker met de begeleiding van de strijkers) doen me ook denken aan een goedgeluimde versie van Nick Drake.

Het optreden werd op gang gebracht met 'Lost', vervolgens Never Gonna, Justified, A Solitary Man, Heart of Stone, How Half-Heartedly We Behave (er staat een mooie versie van dit nummer, live bij Later with Jools op youtube), See (it doesn't bother me). Happiness (waar de meesten wel op zaten te wachten)kwam in het midden van de set en werd van bij het eerste akkoord herkend. Dit werd ook meteen het hoogtepunt van het optreden en werd volmondig meegezongen.
De bisnummers waren een soloversie van If You Only (op verzoek eigelijk) en That Same Old Line dat weer met de voltallige begeleidingsband werd gebracht (waarbij tot grote hilariteit van Jeremiah en het publiek de eerste violiste de viool van haar buurvrouw diende te lenen voor de solo wegens eigen instrument reeds opgeborgen backstage/ hetgeen het knappe kind rode bezorgde die haar best sierden eigenlijk).

Het optreden duurde een goed uurtje (immers de cd duurt maar 37 min). Het was al bij al een goed concert. Niet super maar goed. Daarvoor heeft de man in kwestie nog iets te weinig sterke songs; Happiness torent nog iets teveel boven de andere songs uit. En is het songmateriaal net iets teveel een mengelmoes van verschillende stijlen.

Maar wat heeft die man een prachtige stem en wat is Happiness een prachtig 'feelgoodnummer'.
Ik ben alvast benieuwd naar meer materiaal van deze Jonathan Jeremiah.

zondag 15 mei 2011

Hebbeding: Lunchskins² (*)

(*) Nog maar eens daar het origineel door Blogger plots werd weggetoverd!

I'm a sucker for gadgets. En die Lunchskins zien er zo leuk uit als hippe vervangers voor de traditionele brooddoos.

Ik had ze reeds in het passeren in de etalage van een winkel zien liggen en had me lopen afvragen voor wat die bontgekleurde zakjes wel mochten dienen. Het antwoord kwam al snel een paar dagen later toen ik ze opnieuw tegen kwam op een blog en haast dezelfde dag las ik ook een artikel in de krant (onder de rubriek gadgets).


Lunchskins zijn herbruikbare zakjes om je lunch (of het nu om klassieke boterhams dan wel over frivole slaatjes gaat), koekjes, fruit en dies meer mee naar school of werk te nemen. De opzet is om op deze manier zoveel mogelijk wegwerp vershoudfolies, diepvrieszakjes en aluminiumfolie te vermijden. Hetgeen de lunchskins onmiddelijk onder de noemer milieuvriendelijk plaatst (en wat is er tegenwoordig meer hip dan dat). immers herbruikbaar daar je de stoffen zakjes kan afwassen of zelfs gewoon in de vaatwas kan deponeren.

Ook ons Konijn was onmiddellijk enthousiast over de zakjes en wou best wel eens zo een lunchskin uittesten. Liefst de roze of wat had u gedacht. Mama kreeg, ondanks de nodige scepsis, de rode appels (niet over de rode appels maar wel over het praktische aspect van de zakjes). Onze jongste spruit ging voor de groene appel, wat volgens hem toch wel een pak stoerder was dan rood of roos (hé papa?!). Ik stelde me tevreden met de vrij neutrale versie met strepen, bruine weliswaar daar blauw niet meer voorradig was.

Wel de lunchskins draaien nu reeds enkele maanden mee in het gezin Weerenwind en hebben hun nut al bewezen.
Het grootste voordeel van de lunchskins boven de gewone brooddozen is het feit dat ze zo weinig plaats innemen. Ook beladen met de lunch nemen de zakjes haast plaats in en kunnen zonder probleem in de saccoche, handtas, rugzak of boekentas. Toen we onlangs een weekendje richting Friesland trokken (zie hier en hier) hebben we ze tijdens de fietstochten gebruikt om de te piknikken. Ik zie ons geen vier boterhammendozen meesleuren en leeg zijn de lunchzakjes niet groter dan een zakdoek. Dus naast leuk om zien zijn ze best wel praktisch.
Een nadeel tegenover de klassieke brooddoos is wel dat ze niet zo stevig zijn . In een propvolle rugzak of boekentas riskeer je wel een heel compacte lunch te krijgen, tenzij u natuurlijk een liefhebber bent van ultraplatte of verfrommelde boterhammen.

Modellen en prijzen beschikbaar op:

http://www.kudzu.be/

dinsdag 10 mei 2011

Concerts!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog een concertje heb kunnen meepikken. Op 10 april ging mijn afspraak met Kurt Van Herck, Ruben Machtelinckx en Nathan Wouters in de Centrale de mist in. En ook vorige week stond er eindelijk nog eens Jazz op Zondag geprogrammeerd (het Laurent Blondiau Trio). Maar ook hier kwam op het allerlaatste moment een kink in de kabel.

Maar niet getreurd, de concertagenda is allessbehalve blanco:

Vrijdag 13/05/11: Jonathan Jeremiah in de AB te Brussel.

Zaterdag 21/05/11: Jeff Neve Groove Thing in Vrijstaat O. te Oostende.

Vrijdag 27/05/11: Roger Waters (Pink Floyd) - The Wall in het Sportpaleis te Antwerpen.

En dan staat de festivalzomer voor de deur!


Vrijdag 08/07/11, zaterdag 09/07/11 en zondag 10/07/11: Cactusfestival met ondermeer Isobel Campbell & Mark Lanegan, Keziah Jones en Iron and Wine in het Minnewaterpark te Brugge.

Vrijdag 15/07/11: Gent Jazz Festival met Agnes Obel, Absynthe Minded en Angus & Julia Stone te Gent natuurlijk. Heel misschien ook donderdag 14/07/11 met Philip Catherine Plays Cole Porter, Jef Neve Trio (eindelijk) en Sing The Truth: Angelique Kidjo, Dianne Reeves & Lizz Wright continue the legacies of Miriam Makeba, Abbey Lincoln and Odetta



Zaterdag 06/08/11 en zondag 07/08/11: Dranouter Festival met Grant Lee Buffalo, Rodrigo & Gabriella, The Jayhawks, C W Stoneking en Ben Harper (hopelijk eens solo) te Dranouter.

Donderdag 18/08/11: Pukkelpop met Anna Calvi, Fleet Foxes en Foo Fighters te Kievit, Hasselt

maandag 9 mei 2011

Internetstilte!

Ik had het moeten zien aankomen. Ik had de signalen moeten herkennen. Het opstarten begon steeds meer tijd in beslag te nemen. En af en toe zou je eigenlijk een backup moeten nemen. En plots start ie natuurlijk helemaal niet meer op.

De laptop is gecrashed! Grmmmmbl!!! De woorden die erop volgden, zijn niet voor publicatie vatbaar maar kunnen best onder de noemer krachttermen gerangschikt worden. Liefst voorzien van de nodige uitroeptekens. Je in eerste instantie het wereldrecord laptopslingeren verbeteren (de brievenbus van de overburen moet toch echt wel haalbaar zijn). Je wil het ter plaatse het effect bestuderen van de impact van zo'n kleinood tegen de muur. Hoe hoog zou je kunnen springen als je herhaaldelijk afzet op zo'n notebook? Die traptecniek van vroeger, zou die ook op zo'n toestel pakken?

Vervolgens kalmeer je wat. Je overschouwt het slagveld (want je hebt alle paperassen met één veeg van de bureau gemaaid). Je zet een stap dichter en onderzoekt het slachtoffer wat nauwkeuriger. Je begint wat van alles te proberen. Reboot. Opstarten. Herhaaldelijk aan en afzetten (de harde reboot). De pc tracht nog een backup te maken. Er komt weer hoop. Je probeert dat herhaalde keren (elke poging duurt wel een 30-40 min) tot het helemaal vastloopt.


Om 03u00 in de morgen begint enige berusting zich meester van je te maken (of het moet zijn dat het vermoeidheid was natuurlijk). Je laat het hoofd hangen en gooit de handdoek in de ring. Je kan niet anders dan je erbij neerleggen dat die foto's , artikelen en muziek van de laatste maanden weg zijn.

Gelukkig is er de computerkliniek....(de groothandel waar je de multimedia kocht is geen optie wegens de vrees het dagelijkse gebruiksvoorwerp enkele weken te moeten missen)

De laptop draait terug. Waarvoor de nodige dank. Bijna alle bestanden zijn gered (foto's, artikelen). Na een uurtje of 3-4 staan alle programma's er terug op.

Alleen de muziek is weg. Dat wordt dus flink wat rippen de volgende weken.

dinsdag 3 mei 2011

Het betere boerenbed

De dame des huizes wou er al zo lang eens naar toe. Het leek haar het ideale adres om eens goed te ontstressen. Je moet alvast toegeven dat de foto's in de brochure een zekere romantiek en rust uitstralen. Al sinds meer dan een jaar kregen we met regelmaat van de klok een nieuwsbrief van "Het Betere Boerenbed".

We hadden geen plannen voor de paasvakantie, ze viel te laat om te gaan skiën (het risico op weinig sneeuw was niet gering en blaak uit menig reisverslag dan ook geval geweest te zijn)? De oma's en opa's waren ook allemaal het land uit. Dus af en toe eens met ons tweetjes wegglippen (terras, optreden, restaurant) zat er ook niet in. Een optie was om de tientallen kleinere werkjes, die na de grote verbouwing van de voorbije twee jaar nog onaangeroerd lagen te wachten, eens aan te vatten. Maar eerlijk gezegd hadden we daar niet al te veel zin in. We hadden de laatste maanden al voldoende stof geslikt en hadden er vorige zomer reeds vroegtijdig onze vakantie voor moeten opbreken. We hadden dus nog een paar vakantiedagen in te halen. Na een paar avonden naar de website surfen, wat alternatieven zoeken en niet vinden, werd dan maar beslist de knoop door te hakken en naar het betere bed maar eens te gaan opzoeken. Via de webstek (Het betere Boerenbed) vonden we een vrij plekje in Friesland voor het verlengde paasweekend.

Na een ritje van twee uur langer dan voorzien (file en twee uur stilstaan op de autostrade) toch nog op een deftig uur aangekomen. We wilden de weg via de afsluitdijk nemen, dan toch maar niet gedaan wegens omweg maar eigenlijk ...). Nu met het mooie weer voor het ganse weekend hebben we het niet aan onze koude kleren laten komen.

De tenten (want het blijven echt wel tenten) zijn echt wel zo groot en romantisch rustiek ingericht als voorgesteld op de website. De kinderen spreken af om elk om beurt in de alkoof te slapen want dat is tocht wel het meest gezellige plekje. Voor ma en pa is er een ruime masterbedroom. Er is een eigen toilet (dit is een modern toilet met 'sjas' maar dan omgetimmerd tot ouder lijkende poepplaats). Centraal staat een groot kookeiland met een stoof voor. Deze kachel moet zelf aangestoken worden met papier en aanmaakhoutjes die ruim aanwezig zijn in de schuur van de boer (de kinderen zorgen voor de foerage met kruiwagen. De man des huizes mag zijn jachtinstinct botvieren op het in gang krijgen en aan de praat houden van het vuur. Een tas koffie duurt ongeveer een uurtje zodat je al snel leert ontstressen. Och ja, heb ik al vermeld dat er geen elektriciteit is? Stromend water is er wel aanwezig.

Er zijn twee ligstoelen aanwezig die voor de tent in de stralende zon kunnen gezet worden en je laten uitkijken over het indrukwekkende grasveld van enkele voetbalvelden groot. Tussen de velden door zie je langs alle kanten bootjes passeren (het blijft een raar beeld om tussen de velden zeilen en masten te zien voorbijglijden)

Er is een winkeltje dat voorziet in meeste nutsvoorzieningen en waar de koelelementen voor de koelbak kunnen gehaald worden (het mag immers niet te modern worden. De kinderen zijn onmiddellijk laaiend enthousiast over de dieren; geiten, konijnen en kippen die gevoederd dien te worden, lammetjes die de papfles krijgen, kalfjes die uit de hand komen grazen en een pony die dagelijks tien keer gewandeld dient te worden door het overdolle kinderkoor (want je treft er natuurlijk alleen maar gezinnetje met kindjes aan).

’s Avonds komt de sfeer als vanzelf. Het keukenelement wordt verlicht met stormlamp en de grote tafel wordt verlicht door twee kandelaars met ieder vier kaarsen. De brandende houtkachel rond de gezelligheid af.

We hebben vier dagen mooi weer gehad (het was gewoon zomer in april). We hebben tweemaal dertig kilometer (het is er ook goed plat) gefietst. De kinderen zijn nog steeds wildenthousiast over de veerpontjes. We hebben er lekkere ijsjes gegeten (elke boerderij, en dat zijn er veel, heeft wel hoeve ijs). We hebben lekker niets gedaan. We hebben nog meer geluierd. We hebben veel gelezen. We hebben heel wat afgelachen. We hebben flink genoten en tegen 300 km/u ontstressed. We hebben het met andere woorden geweldig naar onze zin gehad.

Het betere boerenbed slaapt wat ons betreft heel goed.