zondag 28 oktober 2012

Er even tussenuit

Na de onverwachte drukte van de voorbije week en een dochter in het ziekenhuis, zal de volgende week des te zoeter smaken.


Op het programma voor volgende week dus geen ziekenhuizen, geen buikpijn, geen werk, geen baxters, geen zieke dochter, geen verbouwingen.

Neen, neen en nog eens neen! Niets van dat alles.

Volgende week wordt: het dus van boeken lezen, van tijdschriften lezen, van spellekes spelen, van flesje wijn, van open haard, van gitaar spelen, van wandelen, van mountainbiken, van lezen, en van nog meer lezen, van nog meer spellekes spelen en van nog een fleske wijn.


Het mag van mij volgende week regenen! Zelfs hard regenen. Het mag van mij volgende week koud zijn! Zelfs vriezen. Het boek, de zachte zetel en de warme open haard zullen des te meer smaken.

Vandaag nog even werken en dan ... rust in de Eifel!

vrijdag 26 oktober 2012

Kliniek!

Hier was het stil maar achter de schermen was het behoorlijk druk.

Er gaat blijkbaar "een plaagske" rond en onze dochter had het vlaggen. Het kind had het zwaar te pakken eigenlijk. Wat begon met wat buikpijn op donderdag, ontaarde vorig weekend in hevige krampen. Veel krampen als in 's nachts elk uur opstaan. Bezoek op maandag aan de dokter bracht geen soelaas en zo werd het dinsdagavond crossen naar spoed.



Dochterlief begon stilaan uit te drogen en moest dringend aan de baxters. Op een paar dagen 4 kilo's kwijt is wat van het goede teveel. Maar behalve vocht en pijnstillers was er weinig aan te doen. Antibiotica worden (wijselijk) niet zomaar meer toegediend. Met andere woporden het arme schaapje moest de maag en darm virus uitzweten. (Voor de kennes: het officiële verdict was gastro enteritis)

Na drie dagen afzien van hevige buikkrampen en buikloop was het gisterenavond plots over en vandaag kwamen de verlossende woorden van de dokter; ze mocht naar huis. Huis als in puinhoop; want telkens spurten tussen werk en ziekenhuis. Spurten tussen de benjamin ophalen op school en eten maken en weer naar de kliniek. Over en weer hossen tussen het ziekenhuis en thuis met kleren en gerei daar er telkens eentje van ons bleef slapen bij de dochter.

Niets zo erg als hulpeloos zitten waken naast je kind dat vergaat van het zeer door krampen die om het uur weerkeren. Wat moet je zeggen tegen een schreiende dochter: "Ik wil die buik niet meer! Het moet stoppen! Ik wil naar huis, naar mijn bed!" Maar hey ze is thuis. Ze is maar wat blij om weer in haar eigen kamer en bedje te rusten.

De rust is eindelijk weergekeerd in huis. Nu dat huis nog uitmesten en dan het weekend en het verlof in. Laat maar komen want deze week kan niet snel genoegt gepasseerd zijn!

vrijdag 19 oktober 2012

Nieuwe huisbewoner!

De echtgenote is een kattenmens! Altijd al geweest. Ik ben er altijd tegen maar laat me keer op keer ompraten. Nu, eenmaal het beestje in huis draai ik snel bij! In ons eerste huis hadden we een prachtig zwart beestje, maar we hebben het bij de verhuis noodgedwongen moeten achterlaten bij de bejaarde buurvrouw (waar ze eigenlijk al evenveel zat, wegens eten en veel aandacht krijgen). Beiden content eigenlijk!


Op ons huidig adres hadden we ook reeds een katje! Weer een mooi zwartje (een kater)! Nu, het beest in kwestie was er heilig van overtuigd dat als je maar parmantig en rustig de straat oversteekt, je er mag op rekenen dat alle wagens stoppen! Dat werkte lange tijd. Behalve die ene auto dus, ....



De overburen hadden enkele katjes teveel. De kinderen werden uitgenodigd om eens te komen kijken. Lap, toen werd het hier drie tegen één in huis. Maar ik hield het been stijf! Neen is neen!

Terwijl ik dit zit te schrijven, ligt het beest in kwestie op mijn bureau te snorren. Wie zegt dat ik geen karakter heb!

dinsdag 16 oktober 2012

Het was weer druk op de Schelde

Na jaren afwezigheid uit het wedstrijdcircuit mocht ik zaterdag nog eens uitpakken op de Schelde. De Antwerprace is een kamelenkoers van Breskens, respectievelijk Terneuzen voor de kleinere boten, tot aan de finish aan het Zuiderterras in Antwerpen.

Qua koers stelt het niet zoveel voor aangezien het gewoon de boeien volgen is. Er meestal teveel volk is. 250 boten. Veel toeristen die vrij nerveus worden als je in volle snelheid komt afgesjeesd. Af en toe miserie met binnenvaart en oceaanstomers die logischerwijs voorrang krijgen.

© Pit de Jonge - Shiptoshore

Maar het blijft een plezante regatta als afsluiter van het seizoen. Veel volk. Je komt dus altijd mensen tegen die je kent. Het slechte weer was spelbreker voor de ambiance achteraf op de kaaien van het Willemdok. Maar al bij al een fijne dag beleefd. Lang aan de leiding gelegen maar uiteindelijk slechts zesde.

dinsdag 9 oktober 2012

Mens erger je niet!

Misschien is het u ook al opgevallen? Maar Zondag 14/10 zijn er verkiezingen!

De brievenbus zit vol folders. De wegen staan volgetimmerd met affiches. Met regelmaat van de klok staat een (u tot dan onbekende) buurtbewoner aan de deur om u mee te delen dat hij of zij, jouw persoonlijke belangen zal gaan verdedigen (de volgende jaren en maanden zal je ze weer niet meer tegenkomen). As If! Zelfs via facebook krijg je massaal verkiezingsspam binnen (de rechterbalkjes staan vol). Allerlei vrienden blijken voor allerlei partijen op te komen en hopen dat ze op je kunnen rekenen. Eén en Canvas zijn herleid tot propagandazenders ter meerdere eer en glorie van de lokale en nationale politici. Bart De Wever en Daniël Termont zijn dusdanig aanwezig op de lichtbak dat je zou gaan twijfelen of ze Terzake nu zelf presenteren of niet. Tijdens het nieuws: verkiezingsnieuws. Je zapt naar Canvas: Terzake met duiding bij het verkiezingsnieuws. Je zapt terug naar Eén: verkiezingsnieuws met een kwinkslag in Niet tevreden Stem terug. Je zapt naar Canvas: opnieuw verkiezingsnieuws tijdens een intiem gesprekje in Reyers Laat.

Dat dit allesbehalve boeiende televisie oplevert, werd gisteren tijdens Reyers Laat nog maar eens aangetoond. Het begon nog deftig met een goed gesprek met Johan Heldenberg over de film "The Broken Circle Breakdown", gevolgd door een interview met Natalia. Vervolgens, hoe kan het ook anders, was het tijd voor de politicus van de dag. Dat bleek Filip Dewinter van het Vlaams Belang te zijn. En toen werd het echt beschamend. Nu ja; ieder zijn meug natuurlijk, we hebben hier gelukkig een democratie. Het was duidelijk dat zowel Natalia en Johan Heldenberg niet wisten waar kruipen van affronten. Zichzelf waarschijnlijk op te tanden bijtend om niet te reageren. Wat heeft dit begot voor zin? Nodig ofwel die mensen niet uit! Of laat die politiekers gewoon in al die andere verkiezingsshows opdraven en laat het tenminste nog voor een keer niet over die verkiezingen gaan! Echt triestig!

Gelukkig valt er af en toe ook wat te lachen. In Brugge zijn een aantal affiches ludiek versierd. Bij het aanzicht van deze onderstaande versie, verschijnt er telkens een glimlach op mijn lippen. Ook ten huize Weerenwind wordt er creatief met het verkiezingsdrukwerk omgesprongen. heel wat kandidaten zijn voor zien van de nodige brillen, snorren, baarden, zwarte tanden. Let wel! Geen enkele partij wordt ontzien! Kwestie van uw kroost goed op te voeden.



En wedden dat het na 14/10 toch allemaal niets zal uitmaken? Zondagavond zal blijken dat er voor de zoveelste keer geen enkele partij verloren heeft! Wedden?

zondag 7 oktober 2012

Verbouwingen. The sequel: kinderkamers deel 1!

Toen we zes jaar geleden dit huis kochten, wisten we dat we moesten verbouwen. We wilden ook verbouwen. We moesten en zouden een oud huis, dat we dan met de nodige moderne stukken gingen opsmukken. We hebben er eerst een paar jaar in gewoond zonder iets aan te passen. Kwestie van zeker te zijn van wat we wilden. Vervolgens hebben we twee jaar verbouwd. You know, de grote werken, als in vier keer binnen je eigen huis verhuizen. Als in geen keuken meer. Als in geen badkamer meer. Als in geen toilet meer. Als in de mobilhome van de schoonhouders op de oprit om te koken. De provisoire keuken heeft op vier verschillende plaatsen gestaan. Dat kookt nog vlot hoor zo'n elektrisch tweepits fornuis. Toch zolang je geen ingewikkelde gerechten tevoorschijn tovert. De grote tafel was eetplaats en bureau tegelijkertijd. Het einde was slopend. We hadden het gehad met het stof. Het ongemak. Het altijd maar werkmannen in huis. Het altijd maar sakkeren op aannemers die hun afspraken niet nakwamen (weg was die genomen dag verlof), of die te laat kwamen opdagen, of die dingen verkeerd deden (dikke zucht).

 
Na twee jaar waren de grote werken klaar. Na twee jaar hadden we het dan ook gehad. Na twee jaar hadden we onze buik vol van verbouwen. Maar het was natuurlijk ook keihard genieten; van de nieuwe keuken, volledig naar onze goesting. Van de grote bureau annex bibliotheek met grote boekenkasten waar ik momenteel deze post zit te schrijven (jawel met een stukje vinyl op de achtergrond, Jim Morrission 's American Prayer meer bepaald). Eindelijk genieten van het lopen op de parket die we al lang wilden leggen (ook in onze vorige huizen maar het kwam er maar niet van).
 

Na de grote werken (afbreken en weer opbouwen) stond er een volgend hoofdstuk te wachten om de handen uit de mouwen te steken. Namelijk de kamers boven in orde maken, naar onze hand zetten en inrichten. Maar we hadden wel even gehad met verbouwen en zodoende viel het hier stil. De kinderen hadden elk hun eigen kamer maar wel respectievelijk met knaloranje en diepblauw behangpapier. En wijzelf sliepen op de zolder, op de grond tussen massa's dozen van spullen die tijdens de verbouwingen wel ergens terecht moesten. En dat beginnen we stilletjesaan beu te worden. Hoog tijd om in actie te schieten.

 
 
Het goede voornemen was; de kamer van de dochter klaar tegen de tijd dat ze naar de "grote" school moest. Wel dat is gelukt. Sinds 1 september heeft ze haar eigen kamer. Haar eigen nestje. Haar eigen plek om te studeren (want begot dat moet ze toch wel doen in de eerste Latijnse). Ze mocht zelf de kleuren kiezen. En wat had je gedacht? De juffrouw wou een roze kamer. Pink begot! Dat kon/mocht maar niet teveel! Dus heel veel wit geverfd op de zolderkamer. Alle balken in het wit. En een leuk retro behang in het roze met bloemetjesprint op de muur. Het meubilair in het wit. En als bed hebben we zelf een soort alkoof met kasten en gezellig nisje gemaakt (ze heeft nu echt een eigen nestje).


One down! Three to go! We zijn nu begonnen aan de kamer van onze jongste spruit (een jongen). De gekozen kleur is groen. Een stapelbed wordt omgebouwd tot fort met camouflage kleuren. Er komt een klimmuur. En gezien de kleine kamer wordt de schouw omgebouwd tot kast om zoveel mogelijk plaats te winnen. Daarna de masterbedroom met dressing! (Eindelijk terug in een bed en niet meer op de grond slapen). En als laatste de logeerkamer annex speelkamer annex naaiatelier met massa's kasten!

Wordt vervolgd!

donderdag 4 oktober 2012

La Folie du Vinyl

Verjaardagen. Misschien ben ik op een leeftijd gekomen waar je niet meer zit uit te kijken naar alweer een jaartje ouder worden. De gasten daarentegen zijn er nog steeds op gebrand! Stiekem vroeg opstaan en het huis versieren, ontbijt maken en 's avonds hapje en feestelijke maaltijd. Maar het spannends voor hen (en voor mij eigenlijk ook wel) is het 's morgens, na het obligate "Happy Birthday" zingen, uitdelen van de pakjes! Zij zijn even opgewonden over het uitdelen van pakjes als het zelf krijgen van pakjes op hun verjaardag!


 
Terwijl ik dit stukje schrijf staat mijn verjaardagscadeautje op de achtergrond te spelen. Ik kreeg namelijk een plaat voor mijn verjaardag. Een echte vinylplaat. Bakesale van Sebadoh meer bepaald. Aangezien ik sinds jaren geen platendraaier meer had, trok ik in eerste instantie mijn wenkbrauwen op. maar een bijkomend bonnetje (zelf gemaakt) dat recht gaf op een platenspeler verklaarde dan weer de eerstgenoemde cadeau.



Ik kijk steeds minder televisie en aangezien de stereo in dezelfde ruimte staat als de beeldbuis, is het niet altijd evident om wat te lezen of naar muziek te luisteren als andere huisgenoten kassie willen kijken. dus had ik al een aantal keren geopperd dat we in de bureau een lees- en zit moesten maken. Die opmerking was blijkbaar blijven hangen!



Dus gauw even rondgekeken om een platendraaier (met usb-aansluiting om mijn oude stapel platen op de pc te zetten) op de kop te tikken. Zo gevonden, zo gekocht. het is een SONY PSLX 300USB geworden. Ik had bij mijn ouders thuis nog mijn oude versterker (een Technics) staan waar ik als 16-jarige menige maand voor gespaard had. Samen met de bijhorende boksen was alles in een ik en een gij aangesloten.

En bij deze kunnen hier weer platen gedraaid worden. De jeugd ten huize Weerenwind was vooral onder de indruk van het feit dat je zo een plaat moet omdraaien om de rest van het verhaal te horen!!! Maar ze vinden voor de rest wel "cool", zo'n vinylplaten.