Cactusfestival in uitgesteld relais welteverstaan

Wegens te druk en op reis was dit verslagje wat in het vergeethoekje blijven liggen.

Het leuke aan Cactus is natuurlijk in de eerste plaats dat het een thuismatch is. We stappen thuis op de fiets en 10 tellen later zijn aan de festivalweide.

Nu eigenlijk mogen we het woord festivalweide niet gebruiken, daarmee zouden we afbreuk doen aan de prachtige en gezellige setting van het Minnewaterpark. Dit park en de mooie groene omgeving is mijn inziens één van de sterke punten van het festival. Naast de talrijke en gevarieerde eetkraampjes, maar die verscheidenheid begin je ook op grotere festivals te krijgen (de toenemende trend van de VIP-klodden zal daar niet vreemd aan zijn zeker?).

Het gevaarlijke aan Cactus is natuurlijk ook dat het een thuismatch is. Zeker de zaterdagavond is een moment dat zowat alle Bruggelingen ook een kijkje komen nemen. Ook wie de muziek helemaal niet interesseert. Je komt er zo altijd wel iemand tegen (het park is niet zo groot) die je kent. Je komt altijd wel iemand tegen met je een drankje kan nuttigen. De Ricard was lekker, jawel, ook na veelvuldig gebruik. En zo wil het wel een laat worden ...

Een ander, en niet onbelangrijk, sterk punt van Cactus is de programmatie. Het zijn niet altijd de headliners, dat zou het kleinschalige en gezellige van het festival onmiddellijk fnuiken, maar er zijn altijd wel een aantal namen die je al lang of net nu had willen zien.

De hoogtepunten:

Isobel Campbell and Mark Lanegan. Ik ben hevige fan van de mooie deuntjes van de mooie Isobel. Het beest Lanegan weet anderzijds altijd een extra angel of scherp kantje aan de brede waaier van stijlen toe te voegen. Het daglicht nam jammer genoeg een deel van de sfeer weg. Ook is zachte intimistische muziek, jammer genoeg een reden voor de KLJ van Ruiselede, of waren het de bueren van Moorlede, om lawaai te produceren. Ik moet ze dringend eens in zaal gaan bekijken. Opmerkelijk: donderwolk Lanegan leek zich best te amuseren want echtig en waar minstens drie (3 keer!) zien glimlachen.

Bryan Ferry. Tja wat moet je daar nog over vertellen; in een woord klasse, grote klasse, pure klasse gewoon ... Jawel ook op zijn 66ste!

Keziah Jones: het was niet slecht we hebben hem al beter geweten. Het spetterende was er niet, de sparkelende funk van Blufunk was in New York blijven liggen. Het was niet slecht maar het wel veel beter! De man in kwestie had blijkbaar LDVD. Toen iemand uit het publiek (but not me) om "Beautiful Emily" riep, beweerde de gespierde (hij laat geen mogelijk onbenut om zijn sixpack te laten zien) Nigeriaan dat je "in love" moest zijn om dat nummer te spelen. Maar tch speelde hij het als bisnummer.

Iron and Wine: dit was de groep waarvoor we kwamen. En met reden! Sam Beam heeft een hele rits fijne riedeltjes. Ik had hem liever allen gezien, enkel met een akoestische gitaar, maar hij stond er met een bende topmuzikanten. Hij zal wel gelijk hebben, je maakt op een festival meer indruk met meer volk op het podium. Op deze manier werden er verassende versies gespeeld van 'Boy with a Coin' en 'House by the Sea' die een Latino vleugje kregen. Mooi concert. Wat mij betreft het beste van het festival. Ook deze mens hoop ik ooit nog in zaal te zien.

Triggerfinger was af!!!! Ze hebben net iets te weinig songs van het kaliber 'Is it', 'First taste' en 'All this dancing around'. Maar begot, wat spelen die mannen strak. Rocken als de beesten. Met hun 3-tjes maken ze een ongelooflijke wall of sound en weten het publiek fantastisch te bespelen! Een groep op het toppunt van zijn kunnen!

Eervolle vermelding voor Junip. Arsenal ook maar dan was ik al weg met onze kleinste spruit naar huis (zeer tegen zijn zin natuurlijk want hij was wel al groot), maar de vrouwen van het gezin hadden naar eigen zeggen flink gedanst