zaterdag 19 februari 2011

Een dag zonder einde!

Ach ik dacht dat er geen einde aan zou komen! Is het u opgevallen? Donderdag was een ongelooflijk lange dag.

Zo kort als de woensdagnacht was, zo lang leek de donderdag wel te zijn.

Woensdagnamiddag was alles nog normaal. Er was gitaarles. En het ging prima. Na weken ter plaatse trappelen, eindelijk terug een grote sprong voorwaarts (copyright Mao).

Die avond waren er reeds de eerste tekenen. Stress!
Immers examen notenleer. Viel achteraf bekeken best wel mee.
Examen zang, dwz een piano, veel noten op veel te kleine notenbalken, zweet onder de oksels in het veel te lichtblauwe hemd en alleen de naakte, valse stem..

Na die inspanning moest een ontlading komen. Die werd gevonden. Met vrienden in een bruine kroeg. Er leek geen einde aan te komen. De nacht was jong. De dag was nog veraf.

Maar de belofte aan een schoonvader om 's anderendaags te helpen.

Na 4 uur slaap.
Veel te veel Leffe's.
Wie had in godsnaam het idee om van dat slaapmutsje een whiskey te maken.



Het bonkte bij het opstaan. Het smaakte nog steeds naar de nacht ervoren. Het bonkte bij het ontbijt. De kids al slaapwandelen naar school gedaan. De tas koffie met de tanden op elkaar uitgedronken. Het hielp niet. Het bonkte nog steeds na de eerste Nerofen. De vuilnisbakken buiten gezet. Slik. De maag die 5 kg woog. Opnieuw die smaak van de nacht ervoren. De sigarettengeur, de sigarettesmaak na meer dan 2 jaar gestopt te zijn. Het bonkte nog steeds toen ik om 8u30 in de auto stapte. O god, die maag.

Aangekomen bij de schoonouders! Wat een berg! Wat een ongelooflijk, verschrikkelijke grote, stinkende en dampende berg. Boomschors begot! Zo een berg! Het bonkte nog steeds bij de vraag of ik geen zin had in een tasje koffie (och niet weer)!
NEEEEEEEEN!!!! Aaaauw, niet zo luid! Het bonkte nu nog erger.

De eerste steek met de schop. Het bonkte nog steeds. 4 kruiwagens. Slechts 5 graden! Maar het zweet brak me uit. Zweet, zweet, en nog meer zweet. En het bonkte. En het bonkte. En het bonkte de ganse dag verder.

Een eewigheid later (16u30) was de berg weg. Ook het beste van mezelf lag samen met tientallen hoopjes boomschors over de tuin zonder einde gespreid.

De avond werd kort. De nacht werd zalvend. Vrijdag werd een nieuw mens geboren.

2 opmerkingen: