Ray LaMontagne and the Pariah Dogs

Vrijdag 18 februari 20 uur Koningin Elisabethzaal Antwerpen

Ray LaMontagne - zang, gitaar en mondharmonica
Eric Heywood - gitaar & pedal steel
Greg Leisz - gitaar & pedal steel
Jennifer Condos - bas
Jay Bellerose - drum

Een optreden; gezeten in een klassieke zaal, het is niet echt mijn ding. Dat heeft op zich niets te maken met de klassieke zaal. Bij het optreden van Kommil Foo in het Concertgebouw te Brugge vond ik het maar normaal. Maar bij de muziek van Ray LaMontagne wil ik bewegen en met mijn lang haar wiegen! Waarom laat ik het anders groeien? Voor headbangen ben ik allengs te oud (wegens al deels versleten en nekpijn, that is the day after) en niets zo zielig als een oude vent die krampachtig hip tracht te wezen. Maar dit alles terzijde.

Nu, de Koningin Elisabethzaal met zittende plaatsen had ook zijn voordelen. Mijn dochter (11 jaar, maar volgens eigen zeggen al volop een puber) die wel wat Ray LaMontagne lust (zie alhier), kon op deze manier mee richting Antwerpen. Gezeten in haar stoel kon ze het optreden ook zien, hetgeen staand in de AB bijvoorbeeld een pak lastiger zou zijn geweest. In het heel verscheiden publiek was ze waarschijnlijk wel de jongste. De toeschouwers waren opvallend van allerlei pluimage; van zeer oud en klassiek (het type klassieke muziekkenner), oude rockers (u kent ze wel met zwart T-shirt met de lippen van Mick jagger erop en het bijhorende jeansvestje), halve cowboys (boots, jeans en geruit hemd), normale mensen (wij natuurlijks, wat had je gedacht) tot de mens achter Admiral Freebee (Tom Van Laere) met knappe madam. Ik weet niet of het aan de zaal dan wel aan de groep lag eigenlijk (van die verscheidenheid onder het publiek dan).

Nu genoeg gezeverd. Het gaat tenslotte om de muziek. Het voorprogramma bestond uit de Secret Sisters. Een paar Hillbillie girls (Laura & Lydia Rogers) in jaren vijftig stijl met het sappige accent uit het diepe zuiden van Muscle Shoals, Alalabama. Maar al kan je denigrerend gaan spreken over boeremeisjes en dergelijke, de dames beschikken beiden over een engelenstem. Ze begeleidden zichzelf op gitaar, maar het gitaarspel is van zo'n lage kwaliteit dat ze het beter achterwege zouden laten. Ze hebben zo'n mooie stemmen dat dat ruimschoots voldoende is. Hetgeen ook duidelijk wordt in een a capella gebracht nummer. De gospel invloed is nooit veraf maar het is vooral country geïnspireerde muziek. Vandaar ook de covers van Patsy Cline en Hank Williams. Daarmee was de country-toon van de avond dan ook gezet.

Dan Ray LaMontagne & The Pariah Dogs zelf. Telkens als het over Ray LaMontagne gaat in de vakpers sleurt men tot in den treure toe het verhaal van de jonge Ray erbij die in de schoenenfabriek werkt, plots muziek hoort van Crosby, Stills, Nash & Young hoort en gewoon besluit ook singersongwriter te worden. En kijk dat lukt best aardig met de grote doorbraak met het album "Gossip in the rain" en de single "You are the Best Thing". Maar dat is reeds een tijdje terug. Het is duidelijk dat de heer LaMontagne met de de Pariah Dogs van het singersongwriter-etiket af wil en resoluut voor het countrypad kiest. Bij vorige passages in België zei de man in kwestie tussen de nummers niets, maar dan ook helemaal niets. Het feit dat in Antwerpen de medemuziekanten en de voorprogramma-zusters overvloedig werden gecomplimenteerd, het publiek herhaaldelijk werd bedankt, getuigt dat de mens zich duidelijk beter in zijn vel voelt op het podium met de groep erbij. 

Het optreden begon vrij braaf met 2 nummers van het nieuwe album "God Willin' & The Creek Don't Rise" gevolgd door een mooie versie van "Let it be me". Ik zeg braaf omdat de nummers krak hetzelfde klonken als op de CD, niet meer en niet minder. Langs de andere kant moet gezegd worden dat je de eerste nummers sowieso zwaar onder de indruk bent van de man's geweldige stem, hees maar loepzuiver en krachtig. Een van de betere, zo niet de beste, blanke soul-stemmen van het moment

Het was pas bij een beklijvende versie van "Repo Man' (dan ook een prachtig stomend bluesnummer) dat de vlam in de pan sloeg. In het volgende nummer, om het bluesgevoel te bewaren liet LaMontagne zich volledig gaan op de mondharmonica.

Het kippevel moment kwam met een solo gebrachte, folky versie van "Like Rock&Roll And Radio.

Tot 2 maal toe mochten de mooie stemmen van de Secret Sisters het geheel opfleuren. Als op het einde de covers van Cecil Null (I Forgot more Than You'll ever Know) en Merle Haggard 'Mama Tried) worden bovengehaald, wordt dus helemaal de kaart van de country getrokken en mag Eric Heywood helemaal loos gaan op de pedal steel. Niet echt mijn cup of tea maar het publiek wist het best te pruimen.

In de bisronde werd een tot op het bot doordringende versie van "Trouble" gebracht samen met een beklijvende "Hold You In My Arms".

Ons Konijn vond het allemaal dik in orde, maar voor we goed en wel Antwerpen uit waren lag ze reeds in dromenland.