Mijn Manuel Rodriguez (and Sons) en ik. Aan de gitaar zal het niet liggen, maar die vingers ... (ik vind dat ze nu al verdacht veel trillen) of aan die handen (ik vind ze nu al verdacht klam aanvoelen)
(Solid cedar top, Ecological back and sides solid wood, ebony fingerboard, reinforced neck.)
Het stuk in kwestie; Romance uit Jeux Interdits (by Anonymous). Meestal heb ik mijn zenuwen onder controle. Maar toch ik weet dat bij de minste fout de "track" kan toeslaan.
Nog drie uur ... (slik), nog 180 minuten ... (zweet), nog 10 800 seconden dat is toch best nog veel, niet? ... (zucht)
Heel veel succes! Ik duim! Dat gaat goed gaan!
BeantwoordenVerwijderenGe gaat dat goed doen! Succes.
BeantwoordenVerwijderenLiever zenuwen op voorhand dan tijdens het spelen :-) Ik weet hoe het voelt, begin juni is 't ook van dat :-) Wat doen we onszelf toch aan, hé?
BeantwoordenVerwijderenveel succes (al is dit vermoedelijk wat laat nu...)
BeantwoordenVerwijderenen en en? hoe is het geweest?
BeantwoordenVerwijderenIk dacht dat het ok ging maar niet super. Mijn leraar daarentegen was zeer enthousiast en tevreden. Ik moet het van hem zeker op het examen spelen. Ik ben dus een tevreden man. De zenuwen waren er maar ik heb alle onder controle kunnen houden en dus geen al te grote fouten gespeeld. De twee barré-grepen waar ik het meeste schrik van had had, gingen vlot.
BeantwoordenVerwijderen@ Lies: Merci! Merci!
BeantwoordenVerwijderen@ Bruno: Merci! Merci!
@ Elke: Merci! Merci!
@ Matthis: Inderdaad! Op het moment dat je het podium opstapt met je gitaar en je partituren in de hand dan denk je toch wel van: Waarom? In godsnaam waarom? ;-)