Maar mama toch, wees maar blij dat ik nog leef!

De jongste telg uit het nageslacht Storm heeft de laatste tijd een ware obsessie voor alles wat met oorlog te maken heeft. Vooral de Grote Oorlog ofte WO I. Neen dat heeft u verkeerd, dat heeft hij niet van ons (de ouders). Voor u begint te denken dat ik een af andere wapen of oorlogsfreak ben, dat de muren en kasten in ons huis vol prullaria van 'den oorlog' hangen of vooraleer u denkt te maken te hebben met een echte "digger" begot.

Die interesse komt via de lessen op school. Blijkbaar is de oorlog en meer bepaald de eerste uitgebreid aan bod gekomen in de lessen geschiedenis. En nu heeft de helft van de klas, vooral de jongens eigenlijk, de kolder in de kop. In de bibliotheek worden nu volop boeken over 'den oorlog' ontleend. Gedaan met Egypte. Gedaan met Ridders. Gedaan met Piraten. Gedaan met Star Wars. Dat waren de vorige hypes van onze jongsten. Wij hopen dan ook stilletjes dat deze oorlogswoede zal overwaaien ('vredelievende pacifisten' als we zijn).

Op de speelplaats worden, als ik het geloven mag, heroïsche veldslagen geleverd. Zo ook overlaatst. Het vernieuwde speelplein wordt de laatste weken, met het mooie weer natuurlijk, druk gebruikt. Zo ook vorige week donderdag.

Toen C haar jongste spruit ging ophalen aan school zag hij er lief uit! De knieën van de jeans helemaal groen. Het achterste van de broek bruin en stijf van de modder/aarde. De ene knie helemaal gescheurd.

- "Maar wat heb jij uitgestoken!?", riep C uit, met enige ontzetting in de ogen.

- "Och. Maar mama toch, wees maar blij dat ik nog leef! Al de andere zijn doodgeschoten!" zei P met eens grijns op het met vegen besmeurde sproeten gezicht.