Jonathan Jeremiah

Vrijdag 13 mei 20:00 uur AB Club Brussel

Eindelijk nog eens een optreden. Het was reeds van donderdag 24 februari geleden dat ik nog eens een concertje kon meepikken! Te druk. Geen tijd. Niet passen. Willen gaan maar op het laatste moment komt er weer iets tussen. Shame! Shame! Schaam op mij!

Maar genoeg gezaagd, vrijdag trokken we dus nog eens naar Brussel! Geen file. Gemakkelijk parking gevonden. Het was wel kiezen tussen het voorprogramma volledig zien of nog een hapje gaan eten in 'El Metteco'. De Spaghetti en de Blonde Grimbergen hebben geweldig gesmaakt.

Oskar & The Wolf was het voorprogramma. Een bende jonge snaken met een zanger pianist, backing zangeresje, 2 gitaren en een drum. Het was zeker niet slecht. De zanger had best een goede stem. De groep had een aantal goede songs en ze werden goed gebracht. Maar het was allemaal een beetje teveel van hetzelfde. Termen als breekbaar, zweverig, meerstemmige harmonieën en ik zit hier zo zielig alleen op mijn kamer verliefd te wezen zijn nooit veraf. Het feit dat alle groepsleden gezeten waren hielp ook niet om de vonk naar het publiek te laten overslaan. Naar het einde kwam de groep was los (de zenuwen wat weg veronderstel) en werd het beter. Deb gasten waren duidelijk in de wolken dat ze in de AB mochten staan (en neem hen dat maar eens kwalijk, integendeel ze stonden er toch maar) en lieten in de laatste paar nummers wat meer beleving sluipen hetgeen het concert te goede kwam. Maar toch bleef het iets teveel Isbells naar mijn goesting (en dan vind ik het origineel altijd beter).

Ondertussen was de temperatuur al flink opgelopen in de kleine maar gezellige AB Club en was het tijd voor de hoofdact, Jonathan Jeremiah.

Jeremiah speelde in een vrij klassieke bezetting met drie bevallige violistes (waarvan vooral de eerste viool Marianne in het oog sprong), een cello, contrabas en hijzelf op akoestische gitaar. De man maakt een vrij ontspannen en sympathieke indruk en ging onmiddellijk de interactie met het publiek. Jeremiah krijgt vaak de stempel singer-songwriter opgeplakt heeft blijkbaar zijn sporen verdiend in het kleine club en pubcircuit in de UK waar je wel je mannetje moet staan in een publiek dat niet altijd speciaal voor jouw muziek gekomen. Het ganse optreden door zou hij het publiek bespelen, en vooral een dame op de eerste rij ging dankbaar op de uitnodiging in en zorgde voor het nodige weerwerk.

Jonathan Jeremiah heeft net zijn eerste album 'A Solitary Man' uit. Die cd is een mengelmoes van folk, pos, soul en pure singer-songwriter stuff. Maar het meest opvallende is de man zijn prachtige stem die ook live van bij de eerste noot indruk maakt. Vergelijkingen met Bill Withers en Motown komen haast in elke recensie naar voor. De populaire of soul (wegens strijkers en trompetten op de cd) versie van Ray LaMontagne is ook voor de hand liggend als verwijzingsmateriaal. Sommige van de nummers (zeker met de begeleiding van de strijkers) doen me ook denken aan een goedgeluimde versie van Nick Drake.

Het optreden werd op gang gebracht met 'Lost', vervolgens Never Gonna, Justified, A Solitary Man, Heart of Stone, How Half-Heartedly We Behave (er staat een mooie versie van dit nummer, live bij Later with Jools op youtube), See (it doesn't bother me). Happiness (waar de meesten wel op zaten te wachten)kwam in het midden van de set en werd van bij het eerste akkoord herkend. Dit werd ook meteen het hoogtepunt van het optreden en werd volmondig meegezongen.
De bisnummers waren een soloversie van If You Only (op verzoek eigelijk) en That Same Old Line dat weer met de voltallige begeleidingsband werd gebracht (waarbij tot grote hilariteit van Jeremiah en het publiek de eerste violiste de viool van haar buurvrouw diende te lenen voor de solo wegens eigen instrument reeds opgeborgen backstage/ hetgeen het knappe kind rode bezorgde die haar best sierden eigenlijk).

Het optreden duurde een goed uurtje (immers de cd duurt maar 37 min). Het was al bij al een goed concert. Niet super maar goed. Daarvoor heeft de man in kwestie nog iets te weinig sterke songs; Happiness torent nog iets teveel boven de andere songs uit. En is het songmateriaal net iets teveel een mengelmoes van verschillende stijlen.

Maar wat heeft die man een prachtige stem en wat is Happiness een prachtig 'feelgoodnummer'.
Ik ben alvast benieuwd naar meer materiaal van deze Jonathan Jeremiah.